“Böl ve yönet” Derin Merkez’in Ortadoğu’da kullandığı başlıca siyasal silahdır. Bu silahı bundan önceki bir yazımda genel olarak ele almıştım. Emperyalizm -yani Amerika, onun anası İngiltere ve diğer sanayileşmiş ülkeler- bu amaçla sosyal “farklılıklar”ı kullanıyor, yeni farklılıklar yaratıyorlar: Hedef ülkelerde din temelinde Müslüman, Hıristiyan, Sünnî, Şiî,… gibi ayrılıkları kışkırtıyor; Türk, Kürt, Arap, Ermeni,… gibi etnik ayrılıkları körüklüyorlar.
Amaçları bölgenin bir sömürü alanı olarak kalmasını sağlamak, toplumların uluslaşarak kendilerine rakip birer güç haline gelmelerini önlemektir[i].
I) DİNÎ FARKLILIKLAR
“Böl ve yönet”… Bu politikayı büyük bir şevkle uygulayan devlet, bir zamanlar İngiltere idi, bugünse Amerika… Somutlaştırayım ne demek istediğimi: Geçmişte Ortadoğu’yu, bölgede yaşayan toplumları İngilizler bölüp parçalamıştı. Bölünen çözülüyor, çatışıyor, gücünü yitiriyor. Günümüzde aynı stratejiyi Amerika uyguluyor! Ajanlar dinî cemaatlerin içine sızıyor, onları kendileri için elverişli yönde değiştirmeye, dönüştürmeye başlıyorlar, örnek vereyim: Irak iki mezhebe ve iki etnik gruba ayrılıyor: Amerikan işgalinden sonra zaten filen bölünmüş durumda, ülkede birbirine düşman onlarca grup var: Sünniler, Şiiler, Türkmen, Kürt ve Araplar… Suriye Sünnîler ve Alevîler arasında bölüştürülecek. Mekke ve Medine Suudî Arabistan’dan koparılıp “Kutsal İslam devleti” adıyla ayrı bir devlet olacak… Derin Merkez bir yandan Ortadoğu’da Sünnî kuşağı genişletmeye çalışıyor, bir yandan da mezhep çatışmalarını artıracak yeni öneriler sürüyor ortaya: Örneğin Amerikan Brookings Enstitüsü Lübnan’daki Şiî uyanışa karşı “Sünnî Birliği” teşvik ediyor. Şöyle deniyor: Amerika ve İsrail Ortadoğu’da Şiîlere karşı Sünnîlerle ittifak kurmalıdır. İran Şiî’dir. Suriye’de Alevî azınlık iktidardadır. Lübnan’da Hizbullah Şiî’dir. Bunlara karşı Sünnîlerle ittifak yapılmalıdır. Kısacası Ortadoğu’da Şiî bloka karşı Sünnî blok, “yüzyılımıza damgasını vuracak” şekilde çatışmaların içine çekiliyor. A) “Böl ve yönet” faaliyetinde İsrail’in çok yoğun, sinsi bir çalışma içinde olduğu görülüyor. “İsrail’in Ortadoğu’da giderek “emperyalist güç” olmasının yolu, ancak çevresindeki Arap-Müslüman devletlerin bölünmesiyle açılacaktı.” Amerikan dergilerinde yayınlanan haritalarda Ortadoğu Nil’den Fırat’a yeniden şekillendiriliyor: Hedef 1948’de İsrail kurulduğunda Ben Gurion tarafından ifade edilmişti: Nil’den Fırat’a Büyük İsrail!
Bakınız, İsrail Dışişleri Bakanı Oded Yinon daha 1980’lerde Mısır ve Sudan’la ilgili olarak neler söylüyordu: “Mısır bugün siyasî bakımdan yaşayan bir ölüdür. Mısır’ı farklı coğrafî bölgelere ayırmak, İsrail’in batı cephesinde güttüğü başlıca hedeftir.” Oded Yinon’a göre Mısır zaten çok parçalı bir yapıya sahipti. Ülkede birçok iktidar odağı birbiriyle çekişmekteydi. Bu odaklar kendi başlarına var olurlarsa, Libya, Sudan ve hatta daha uzaktaki devletler de varlıklarını bugünkü sınırları içinde sürdüremezlerdi. Sudan bu ülkelerin başında geliyordu. Çünkü bünyesinde birbirine düşman dört grup vardı: Müslüman olmayan Afrikalılar, putperestler, Hıristiyanlar, azınlık egemenliği kurmuş olan Sünnî Müslüman Araplar.
Mısır’da çoğunluğu oluşturan Sünnî Müslümanlara karşı, ülkenin kuzeyindeki sayıları 7 milyonu bulan Hıristiyan azınlık üzerine senaryolar üretiyordu İsrail. Buna göre Mısır kolayca ikinci bir Lübnan olabilirdi. Anlaşılıyor ki Batı’nın Ortadoğu’daki ileri karakolu İsrail, Mısır için de, Sudan için de parçalama planlarını çoktan hazırlamış bulunuyor. “Sudan her ne kadar Müslüman Arap devleti gibi görünse de içinde yaşayan pagan-Afrikalılar ve Hıristiyanlar nedeniyle bölünmeye en uygun devlet”ti. Bunu da başardılar: Sudan ikiye bölündü, güneyde “İsrail yanlısı” olduğunu saklamayan yeni bir devlet doğdu.
Arap-İsrail çatışmasının üzeri ise Sünni-Şiî çatışmasıyla örtülmesi planlanıyor, başarılırsa kim rahatlamış olacak? Elbette İsrail!…
B) Lübnan’a gelince, bu küçük ülke “parçala, zayıflat, yönet” stratejisi bakımından tam bir laboratuvar konumunda!… Yeni Ortadoğu projesi sürecinde hem mezhep hem dine dayanan küçük devletler kurulmak isteniyor ki ilerde gerekirse daha da parçalayabilsinler. Bu stratejinin Ortadoğu’daki en iyi örneği Lübnan…
Lübnan’da kargaşa Fransa tarafından 19. yüzyılda başlatıldı. Fransa Osmanlı’nın zayıflığından yararlanarak Lübnan’daki Katolik Maronitlerle temasa geçerek, din ve toplum liderlerini kendi tarafına çekti. İngilizler de benzer faaliyetlerden geri durmadı. Dürzîlerden adam devşirdiler. Ülke kuzeyde Maronit, güneyde Dürzi bölgelerine ayrıldı. Mezhepler birbirlerine karşı silahlandırıldı. Sonunda Dürzîler ile Maronitler arasında kanlı çatışmalar meydana geldi. Bu çatışmaları bahane eden Fransa Lübnan’a asker yolladı, Hıristiyanları katliamdan korumak bahanesiyle Beyrut’a girdi. Fransızları İngilizler, İspanyollar, Ruslar takip etti. Nasıl oldu bu? Çünkü “hasta adam” Osmanlı, Paris’te imzalanan bir protokolle Lübnan’a askerî güç gönderilmesini kabul etmek zorunda kalmıştı. Bu senaryonun günümüzdeki adı nedir, peki? Büyük Ortadoğu Projesi elbette! Bugün müdahaleyi kim yapıyor? “Uluslararası Toplum”, yani aynı emperyalist devletler… Metot?… Hiç değişmedi, aynı: Hedef ülkenin halkını karşı karşıya getir, silahlandır, çatışma çıkart, asker yolla, denetime al ve sömür!
Fransa Lübnan’dan çekilirken, Emperyalizm’in bugün Kosova’da, Bosna’da uyguladığı modeli uygulamaya koymuştu: Dünyada bir örneği daha olmayan bir kota sistemi toplumu paramparça etti. Sisteme göre cumhurbaşkanı Marunî Hıristiyan, başbakan Sünnî Müslüman, meclis başkanı ise Şiî Müslümanlardan seçilecekti. Lübnan çıkar gruplarına böyle bölündü. Lübnan’ın dinî cemaat temelinde küçük şehir devletlerine bölünmesi, Batı’nın Ortadoğu’daki bekçisi İsrail’in rahatlaması anlamına geliyordu.
Netice olarak Lübnan bugün mezhepler arasında iyice ayrışmış durumda. Politik alanda mezhep farklılıkları kullanılıyor. Parlamento’nun yarısında Hıristiyan, diğer yarısında Müslüman temsilciler oturuyor. Bu ayrışma, hükümete ve bürokrasiye de aynen taşınmıştır. Sonuç olarak toplum, parçalanmış olarak, bir sürü gibi yönetilebiliyor: Kim seçilecek, kim istifa edecek, mezhep liderleri karar veriyor. Mezhep ayrımı politik çıkarlar doğrultusunda şekilleniyor. Ünlü İngiliz politikası burada tam anlamıyla tecelli etmiş oluyor: Böl ve yönet!
C) Suriye’nin parçalanmasında ise Amerika’nın din (mezhep) farklılığına öncelik verdiği anlaşılıyor. Suriyeli yazar ve siyaset yorumcusu Ebu Abdullah Suriye’de olup bitenleri şöyle açıklıyor[ii]: Olaylar esas itibariyle batılı güçlerin eseri olan Büyük Ortadoğu Projesi’nin (BOP) uygulanmasından ibaret… Asıl hedef bölge ülkelerinin parçalanması, nihaî hedef büyük İsrail devletinin kurulmasıdır. Bu hedefin gerçekleşmesi için plana göre, Suriye’nin dörde bölünmesi, Lübnan’ın sekiz kantona ayrılması; Türkiye, Suudi Arabistan, Mısır ve Libya’nın üçer parçaya bölünmesi gerekiyor. Suriye’de yaşanacak mezhep temelli bir bölünme BOP’u başarıya ulaştıracak temel faktör olacaktır.
2) ETNİK FARKLILIKLAR
Osmanlı zamanında “etniklik” diye bir sorun yoktu. Etnik grupları Avrupalılar ileri sürüp kullandılar. Osmanlı’yı parçaladılar, topraklarında yeni devletler kurdular: Suudî Arabistan, Suriye, Irak, Ürdün,… Osmanlı Devleti petrolün en yoğun bulunduğu coğrafyanın sahibiydi. İngiltere ve Fransa Osmanlı’yı daha da parçalamak için 1916’da -uygulamaya geçiremedikleri- Sykes-Picot Antlaşması’nı imzaladılar. Hasta adamın elindekiler çekiştirilirken, kullandıkları en önemli kart yine etnik karttı. Araplar, Kürtler ve Ermenileri, daha başkalarını kullandılar bu iş için.
Yöntem o zamandan günümüze hiç değişmedi.
Bugün de aynı taktiği kullanarak Ortadoğu haritasını işlerine gelecek biçimde yeniden çizmek istiyorlar. Gerçekten, yeni Ortadoğu planı İslam dünyasını yeniden kamplara ayırmaktadır. Geçen yüzyılın başında ulusal sınırlarla onlarca devlete bölünen Ortadoğu halkları, yalnız mezhepsel değil, etnik farklılıklar da kullanılarak çok daha derin ve tehlikeli bir şekilde bölünüp karşı karşıya getiriliyor.
A) Kürt devleti projesi gerçekleşirse, kuşkusuz bu olgu, Ortadoğu’ya vurulan en büyük darbe olacaktır. Aslında amaç yüzyıldır değişmedi, tekrarlamakta fayda var: Ortadoğu ülkelerini lime lime parçalamak! Oyunun içinde bir tür domino etkisi de var: Bölgede bir etnik grup -örneğin Kürtler- devlet haline getirilebilirse, diğer bazı devletler de parçalanacak. Nitekim Suriye’de yerleşik Kürtlere yönelik planlar Irak ve Suriye Kürtlerini birbirlerine coğrafi olarak bağlamayı hedefliyor.
Suriye’nin bölünmesi Irak, Suriye ve Türkiye’nin güneydoğusunda bir Kürt devletinin kurulmasının yolunu açacaktır. Kürt devleti kurulursa, Türkiye’nin güneydoğusu da buna katılacaktır. Suriye’nin Dera kentinde Libya-Bingazi benzeri bir model uygulanmaya çalışılıyor. Lazkiye’de mezhep temelli çatışmalar hedefleniyor. Kentteki olayların simge mekânı haline gelen El Ömerî Camisi imamı Şeyh Ahmet Siyasina, bölgede emirlik ilan etme hazırlığı içindedir.
Suriye’de Kürt azınlık önderleri, Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esad’a karşı başlatılan ayaklanmaları destekliyor ve şu görüşleri savunuyorlar:“Kürt halkı Suriye mozaiğinin bir parçası ve rejime karşı isyanın ana unsurlarındandır, tüm çıkarları da rejimin düşmesindedir. Esad’ın düşürülmesiyle Kürt sorunu çok önem kazanacaktır. Bu değişiklik Kürt azınlığın yaşadığı Türkiye’yi de, Kürtlerin geniş bir otonomiye sahip oldukları Irak’ı da etkileyecektir. Yeni Suriye anayasasında Kürtlerin hakları verilmeli ve Kürtçe resmi dil olarak tanınmalıdır. Suriye devrimi Kürt sorunu çözülmeden tamamlanmayacaktır[iii].”
“Mozaik” lafına dikkat! Bir yerlerden gözünüz ısırıyor, değil mi?
B) İran, Oded Yinon’un raporunda Türkiye ile birlikte “kolay bölünebilecek Arap olmayan Müslüman devletler” kategorisinde yer alıyor. Türkiye’nin bölünme stratejisinde Kürtlere, İran’ın bölünme sürecinde ise Azeri Türklerini ağırlık veriliyor. İran -Türkiye gibi- uzun yıllardır Batı’nın tehdidi altında. İran’ı beş parçaya bölmek istiyorlar[iv].
Yabancı istihbarat birimleri İran’daki etnik gruplar üzerinde gizli çalışmalar yapıyor. Birçok ülkede olduğu gibi İran’da da etnik grupları kışkırtmaya çalışan Batılı güçler var.Örneğin Amerika bölgede dini, etnik kimlik ve politik grupları kullanarak İran’ı bölmeye çalışıyor. Belucîler, Azerîler, Kürtler ve Araplar kışkırtılarak, ülkenin en az beş parçaya bölünmesinin planlandığını gösteren Pentagon raporları var. Federe bir İran devleti propagandası uzun zamandır gündemde tutuluyor.
Amerikan istihbarat örgütü CIA, Türkleri ve Kürt muhalif grupları hem birbirine karşı, hem de hükümete karşı aynı anda destekliyor. Washington CIA vasıtasıyla İran’daki etnik azınlık grupları arasındaki muhalefet milislerine yardım ediyor. Ayrılıkçı hedeflere yönelik maddî kaynaklar, doğrudan CIA’nın örtülü ödeneğinden sağlanıyor. Kuzistan bölgesindeki Arap muhalefet grubu, Amerika tarafından finanse ediliyor. Muhalif liderler Tahran rejiminin devrilmesi için Amerika’nın ve Avrupa’nın yardımına güveniyor. Amerikan Kongresi, Kürt, Azerî, Arap ve Belucî muhalif grupların temsilcilerini sık sık ağırlamaktadır.
SONUÇ
Çocukluğumuzda bir öykücük anlatılırdı; babalarımız, öğretmenlerimiz, büyüklerimiz sık sık tekrarlar, adeta beynimize işlerlerdi:
Bir babanın beş oğlu varmış. Birbiriyle geçinemez, hep kavga ederlermiş. Baba, “Birbirinizi sevin, birlik olun!” dermiş ama, hiç oralı olmazlarmış.
Ve sonunda o kaçınılmaz gün gelmiş, baba ölüm döşeğine düşmüş. Beş çocuğunu yanına çağırmış, kendisine beş çubuk getirmelerini söylemiş. Baba, çubukları bir araya getirip oğullarına vermiş. “Kırın, bakayım bu çubuk demetini” demiş. Hiçbiri başaramamış. Bunun üzerine baba demeti alıp, çubukları bu kez teker teker uzatmış oğullarına. Kardeşlerin hepsi de çubukları kolayca kırmış. Bunun üzerine baba şöyle konuşmuş:
"Yavrularım, siz bu çubuklara benzersiniz. Eğer birlik olursanız, kimse size dokunamaz; güçlü olur, her tehlikeyi savuşturursunuz. Yok ayrılık güder birbirinizle çekişirseniz, zayıf düşer, şunun bunun oyuncağı olur, yenilir, ezilirsiniz. Unutmayın, birlikten kuvvet doğar.”
Öykücük hatırlayabildiğim kadarıyla böyle…
***
Çirkin Batı bütün o “hak, hukuk, özgürlük, demokrasi” söylemlerini hep sizleri parçalamak, karşı karşıya getirmek için kullanıyor.
Bu kavramları istismar ederek sizden istediklerine karşı çok dikkatli olun.
Onlar farklılıklarınızı sizi parçalamak için kullanıyorlar; siz farklılıklarınızı birlik için, daha çok kaynaşmak için kullanın.
Onlar sizi parçalamaya çalıştıkça siz direnin, eskisinden daha fazla birbirinize sokulun, etle tırnak gibi olun.
Güçlenin, kovun o hainleri yurdunuzdan, onlara bu fırsatları vermeyin.
Ulus kalın, uluslaşın.
Ey Ortadoğu dikkat!…
Başka çareniz yok.
*
[i] Yazımda şu değerli kaynaktan geniş ölçüde faydalandım: Banu Avar, Böl ve Yut, 4.B., Remzi Kitabevi, İst., 2009, ss. 35-150
[ii] Aydınlık, 27.5.2011.
[iii] Cumhuriyet, 7.9.2011
[iv] Ardan Zentürk, “Odet Yinon”, http://www.haber10.com/makale/23433/ (11.9.2011)
www.cihandura.com
Antigazete
