Ankara’daki evimizde akşam yemeği için sofrayı hazırlamıştım, yemeğe başlayacaktık ki, kapının zili çaldı. Kapıyı açınca, Selçuk isminde çok sevdiğimiz bir arkadaşımız içeri girdi.
Biz "a, ne iyi ettin, tam da yemek yiyecektik, hadi sofraya geç" dedik ve ben hızla masada bir servis daha açmaya başladım. Fakat Selçuk çok telaşlı ve mutsuzdu, yutkunarak acı içinde konuşuyordu:
"Bugün Kızılordu Bakü’ye girmiş, şu anda caddelerde oluk oluk kan akıyormuş" dedi. Donduk kaldık bir an.
Sonra "yok canım olmaz öyle şey, bu çağda olmaz" dedik.
Selçuk, "Azerbaycan’dan arayıp burada kime ulaşabilirlerse haber veriyorlarmış" dedi. Bu ısrarının üzerine gerçek mi diye şüphelendik, peki biz nasıl haber alabiliriz, telefonları açık mı, kimi arayabiliriz telaşına düştük.
Aklıma bir önceki ay Ankara’daki konserinde tanıştığım ünlü şarkıcı Zeynep Hanlarova geldi. Bana imzasıyla birlikte, adresini ve telefonunu da vermişti. Hemen o numarayı buldum ve "ben şimdi gerçek durumu öğrenirim" dedim.
Numarayı ararken üçümüzün de çıtı çıkmıyordu, sanki kalp atışlarımız bile durmuştu. Telefon çaldı ve karşıdan hemen açıldı. "
"Ben Türkiye’den arıyorum, Zeynep Hanlarova ile görüşecektim" dedim.
Karşıdaki ses "Beli, beli, benim" dedi.
"Kısaca kendimi tanıttım, beni hatırladı, ben hemen korkarak sordum;
"Bugün bize bir haber geldi, Kızılordu Bakü’ye girmiş, kan dökmüş, bu doğru mu?"
Zeynep Hanlarova’nın bülbül sesi sönüktü, "he, düzdür, özün de eşitebilersen" dedi.
Ben neyi, nasıl işiteceğim derken, telefondan tank sesleri, mermi sesleri, çığlıklar duyulmaya başladı.
"Eşittin mi, pencereyi açtım" dedi. Sonra da "Heryere haber salın, imdat !" deyip, telefonu kapattı.
Göz yaşları içinde, bir lokma yemediğimiz hayatımın en acı sofrasını aceleyle topladım ve "her yere haber salmaya" çıktık.
Ertesi gün, Türklerin Büyük Lideri Rauf Denktaş, bütün Türk Dünyası‘nın sesi olan bir Milli Yas ilan etti.
Şehitlerimizin ruhu şad olsun, kıyamete dek milletimiz böyle acı görmesin.
