Ailenin reisi konuşmayı, bağırmayı, şaşaayı, çok sevmektedir. Gerekli gereksiz her konuda ahkâm kesip, mahallenin tüm yaşanılanlarına yön vermek istemektedir. Komşularına her konuda karışmaya çalıştığı gibi, yine komşularının aile içi meselelerine de müdahil olmayı görev bilmektedir. Daha da ileri gidip diğer mahallelerin meselelerine de el atmıştır. Durumdan vazife çıkarmayı adet haline getirmiştir.
İşin doğrusu bu işi pekte mahirane yapmaktadır. Hitabeti, beden dili, sesinin gürlüğü, seçtiği cümleler ona çok ayrı bir hava vermektedir.
Tabii ki bu özellikleri peşinen keşfeden ekip hazırdır. Koro halinde öyle bir taltif, övgü, alkış ki, artık aile reisinin ünü diğer mahallelerde de konuşulur olmuştur.
Bu durumdan aile efradının aklı başında olanları rahatsızdır. Devamlı olarak aile reisine, yapma bey, etme bey el âlemin işine karışma, üstüne vazife olmayan konulara bulaşma diye uyarılar yapmaktadır.
“Bak bey yarın bir gün bu büyüklenmelerine, ulu orta her şeye karışmana birileri bozulur, kızar, kinlenir, başımıza bela alırız. Evimizi barkımızı, çoluk çocuklarımızı tehlike içine atarsın, bedelini onlar öderler. Gel mütevazı ol, kendi işinle ilgilen, sevilen sayılan biri ol bizlerde huzur içinde yaşayalım. Zaten onca işimiz, onca derdimiz var onları hal yoluna koyalım.”
Aile reisi kükrer!
Oralarda benim aile içi meselemdir. Oralar da benden sorulur. Her şey benden sorulur!
***
Derken günlerden bir gün bizim aile reisi çocuklarını alır kır gezisine çıkarır. Ama o çok kızdırdığı komşularının da bir bölümü oradadır. İşte fırsat derler, yolunu keserler.
“Biz sana o kadar git kendi işine bak dedikçe sen dinlemedin. Yapmadık şey bırakmadın şimdi sıra bizde” diye yüklenirler.
Bizim aile reisi korkmuştur, eli ayağı dolaşır. Bu arada yanındaki küçük çocuklar babalarına yapılan hakaretlere dayanamaz ve adamlara “babamıza böyle davranamazsınız” diye hareketlenirler. Tabii çam yarması adamlar çocukları kaptıkları gibi ayaklarını yerden keserler. Çocuklar artık ellerindedir.
Bak derler “şimdilik ceza olarak sadece çocuklarını bir güzel dövüp, ilk faturayı onlara keseceğiz. Devam edersen sen düşün artık.”
Çocukları dövmek için küçük tepenin ardına götürürlerken aile reisi şöyle bir hamle yapmak ister. Aslında çok istekli de değildir ama reistir nede olsa.
İri yarı çam yarması pek kızar. Babanın etrafına yere bir daire çizer. “Bu çemberin dışına çıkmayacaksın, burada bekleyeceksin” der.
Baba çaresiz çizilen çemberin içinde dayak atmaya götürülen çocuklarının ardından sadece bakarken, dayak bitip geri getirilmelerini beklemekten başka çaresi yoktur. Bir müddet sonra çocuklar perişan bir durumda gelirler. Okkalı bir dayak yemişlerdir, hırpalanmışlardır. Halleri içler acısı eve gelirler, anlatırlar yaşadıklarını gözyaşları içerisinde.
Ailenin ileri gelenleri bu zavallı durumu görünce çok öfkelenirler. Hiddetle aile reisine dönerek; “biz sana demedik mi uslu dur, el âleme efelik taslama, başkalarının işine karışma diye, bak senin yüzünden çocuklar ne hale geldi. Bedelini onlar ödedi. Senin yüzünden ne kadar acı çekiyorlar. Sende çaresiz onları seyrettin müdahale bile edemedin. Aciz kalacağını bile bile ne işlere kalkıştın?”
Aile reisi hem suçlu, hem mahcup dinler.
Sonra yine efeliği bırakmak istemez.
Kontrol illaki onda olmalıdır.
Kükrer her zamanki gibi.
“Etrafıma çizdikleri çemberden dışarı çıkmayacaksın, içinde bekleyeceksin dediler. Ben iki kere çemberden dışarı çıkıp geri girdim, haberleri bile olmadı, ne haber!
Ben onları dinlemedim, ben istediğimi gene yaptım, kimse beni korkutamaz, gene benim dediğim oldu.”
…
Çocuklar perişan, aile darmadağın, onur ayaklar altında, kudret sadece lafta kalmış; ne önemi var. Kendi çemberden bir adım çıktı ya…
***
Görünen o ki;
—Yine kükremeye devam edilecek
—Yine yeni çemberler çizilecek
—Yine çizilen çemberden bir adım çıkıp, geri girilecek
—Yine cesaret kabul edilecek, yine seyredilecek, yine övünülecek
—Yine bedelleri başkaları ödeyecek
—Yine yeniden kükrenecek!
..ve maalesef
—Yine alkışlanacak!..
