“Gönül dağı yağmur yağmur boran olunca
Akar can özümde sel gizli gizli
Bir tenhada can cananı bulunca
Sinemi yaralar yar oy
Dil gizli gizli dil gizli gizli…”
Bir yürek böyle seslendi gönül dağımıza. Kim inanırdı ki nice gönülleri sazıyla sözüyle böylesine birleştireceğine. Bozkır kokuyordu buram buram.
Kırşehirli Bozlak ustası derler bir Abdalın oğluydu. Bozlağın yankımasıydı aslında. Geleneklerine sımsıkı bağlı, Anadolu’nun yanık sesleri. Türkmenlerim benim, aç ama gönlü zengin âşıklar. Köy köy gezip Türkü çığırırak bir ekmek ve kuru soğana şükreden bulunmaz insanlar.
Atasına bağlı gönlü zengin bir yiğitti o. Mesleğini, geçimini atasından gördüğüyle devam ettiren hayırlı bir evlattı.
Yakışıklı mıydı, boylu poslu biri miydi? Hayır, ama gönlü her şeye bedeldi. Kimsede bulunmayan bir zenginliğe sahipti.
Garipti.
Aşkın en şahanesini babası Muharrem Ertaş’ ta ve Döne Bacı’da görmüştü.
Hayatını ilmek ilmek sazına sözüne döküyordu. Gittiği yerde Abdalların küçümsenmesinden dolayı kula kulluk eden bir gönül adamıydı. Hiçbir zaman bundan isyan etmedi, gönlüne zincir vurmadı.
Sevdi, sevdiğini istedi. Vermediler, aşağıladılar: “Düğüncüye kız verilmez.” dediler.
İki buçuk lirayla gitti gurbet ele.
Ve Ankara radyolarından bir ses geldi:
“Neden Garip Garip Ötersin Bülbül (Oy)
Yoksa Sen De Bahtı Kareli Misin (Ey Ey)
Durmaz Feryat Edip Coşarsın Bülbül (Oy)
Sen De Benim Gibi Yareli Misin (Ey Ey)…”
Ve artık Anadolu bu sese Garip’in sesine muhtaçtı. Kulakların pasını silecek, bir an olsun başka diyarlara götürecek bir ses. Aranan bir ses haline gelmişti, artık.
Nice zorluklar çekmişti ama bir an olsun sazını sözünü bırakmamıştı, küsmemişti. O bir âşıktı. Fakat bunu hiç dile getirmemişti. Hiçbir eserinde ismini kullanmamıştı.
Çünkü o,Garip:
Halkın âşığıdır.
Anadolu’nun çocuğudur.
Abdalların son temsilcidir.
Bozkırın Tezenesidir.
Türkülerin ilelebet yaşayacak Garip’im. Sen gönlünü ferah tut, toprak seni kurutmayacak…
