Başbakan ” İnşaallah” dedikçe aklım çıkıyor.
“Hamdolsun” dedikçe uykularım kaçıyor.
“Kelle” sözünü daha da iğrenç buluyorum artık.
“Sayın” cümlesi teröriste layık görüldüğünden bu yana lügatımız dışında.
“Teğet” tam isabete dönüştü.
“Açılım”ın altında bir bit yeniği;
“Arkadaş burs”larında yanık kokusu aramaya başladım.
Ülkemin götürülmek istendiği uçurumu düşündükçe çıldırası geliyor insanın.
“Çözüm” artık çözümsüzlük bunların lügatında.
Samimiyet sadece yandaşlara.
Adaleti kapsında numara yazılı malum evlere çevirme;
Demokrasi yi de o evlere sermaye yapma telaşında bunlar.
Devlet isteyenlere, bayrak isteyenlere, ana dilde eğitim isteyenlere, terör yaratanlara, bebek katillerine açılım ve demokrasi diyenlerin, harçların kaldırılmasını isteyen öğrencilere gösterdiği hiddet ve şiddet;
Azıcık muhalefet etmeye çalışanlara yönelik iktidar baskıları;
Sindirme, yıldırma.
“Açım” diyene “Gözünü toprak doyursun” deme.
“Perişanız” diye seslenene tam okkalı bir “Ananııı”nın ardından “Da al git” hiddeti.
Hangisini sayarsanız sayın.
Kendileri için her şey mübah.
Eleştiri yasak.
Gösteri ne kelime?
Vallahi ve billahi kendileri de bilmiyor nereye gittiklerini.
İşte vahamet burada.
Vergisini veren, ülkesinin kalkınmasından ve müreffeh yaşamaktan başka kaygıları olmayan insanların karşısında;
Terör yaratan, kan döken, başikte ki bebeye kurşun sıkan insanları ve onları cesaretlendirenleri ödüllendirme gibi “Açılım” ları kabullenmek mümkün mü?
Demokrasi tüm kuralları ile işletilirse güzel.
Kanunlar uyulmak için çıkar.
Demokratikleşme gerçek manasında sihirli.
Başbakanlar eğer “boşbakan” değilse.
Kabine “Noter”, Meclis “onaymatik” değilse;
Ve;
Devletin ülkesi ve milleti ile bölünmez bütünlüğünü korumak mükellefiyetleri varsa.
Israrla ayrıştırmaya çalışmak niye?
Haa niye?
