Son yirmi yıldır yaşadıklarımızdan çok yorulduk.
Salgından, ekonomik krizden, akın akın gelen sığınmacılardan, bozulan demografik yapımızdan, kalitesiz ve bozuk eğitim sisteminden, yanlış din ve yanlış tarih öğretisinden çok yorulduk. Yönetenlerin yalan demeçlerinden, birkaç gün ara ile kendini tekzip eden siyasilerden, rengi solmuş partilerden çok yorulduk.
Gıdaya erişememekten ve güvensiz gıdalarla beslenmekten toplumca hasta olduk. Mücadele edilmeyen enflasyona alıştık. Üretmeden tüketirken borçlandık. Tarım arazilerinin amaç dışı kullanılmasını, meraların maden aramaya açılmasını, tarımsal araştırma yapılan arazilerin, araştırma ve uygulama çiftliklerinin TOKİ’ye devredilmesini önleyememiş olmaktan utandık.
Hayvancılığın makus talihini yenemediğimiz, çiftçiyi toprağa küstürdüğümüz, yanan ormanları söndüremediğimiz için içimiz yandı. Bol süt veren ineklerin kasaba gitmesini umursamayan, binlerce buzağı ve kuzu ölümlerine duyarsız kalan, “paramız var ki ithalat yapıyoruz” diyen densizleri başımızda tuttuğumuz için öfkelendik.
Ülkeyi yönetemeyen iktidardan, muhalefet edermiş gibi muhalefet yapan siyasilerden, her akşam televizyon ekranlarında her konuyu tartışan kadrolu medya maymunlarından çok sıkıldık.
Cemaat ve tarikat yurtlarında çocukların cinsel tacize uğramasına ses çıkarmayan “bir kereden bir şey olmaz” diyen bakanların varlığından, kadın cinayetlerinden midemize kramplar girdi.
Yolcu garantili hava alanı, araç garantili yol-köprü, hasta garantili şehir hastanesi yapıyoruz diye soydurulmaktan milletçe fakir düştük. En çok da kötü yönetimlerin prezervatifi haline gelmiş birbirinin türevi dernek, vakıf ve sivil toplum örgütlerinin omurgasızlığına, yalakalığına üzüldük. Bize söven müteahhitlerin ihale üstüne ihale almasından, vergi borçlarının affedilmesinden bizar olduk.
Köşe başlarını tutmuş “fikri ve etnik özürlü” yüzlere tüküremediğimiz için hayıflandık. Tek imzalı hükûmet sisteminde her sabah sürpriz kararlar ile karşılaşmaktan şaşkına döndük.
Türkiye’yi Ortadoğu’da başarısız politikalara mahkum edip, Süleyman Şah’ın türbesine sahip çıkamayan,sınırlarını koruyamayan, her icraatında ülke çıkarlarına zarar veren yönetim tarzından bunaldık.Sıfır sorun deyip tüm komşularla sorunlu hale gelen, sığ dış politikalardan şikayet ettik.Yıllardır şehit cenazelerinin tabutu başında göz yaşı dökmekten,her acı olayda dişimizi sıkmaktan diş travması olduk.Suçlularla ynı karede resmi çıkan, ama yüzü kızarrmayanları görüp yüzümüz kızardı.
Ekonomi yönetimini var olanı satmak sanan, Türk Milletinin ve cumhuriyetin kazanımı olan milli kuruluşların satılmasına keyifle izin verenlerden, Ankara’da, Yozgat’da, Diyarbakır’da başka konuşanlardan, “Bayram sofrasını kuracağım, Türk milliyetçilerini iktidara taşıyacağım” diyerek yola çıkan, ama bugün üniter yapımızın tartışmaya açıldığı bir masaya oturanlardan nefret ettik.
Son yirmi yılda bizi yoran, bıktıran, içimizi karartan onca şeyi tek tek saymaya sayfalar yetmez. Amacım bunları tekrar ederek karamsarlık yaratmak değil, sadece uyuyanları dürtmek. Hepimiz biliriz ki, gecenin en karanlık anı, şafak sökmeden önceki andır. Bu yüzden umuda hem ihtiyacımız var, hem de sebebimiz var. Kötü anlarda bile umudumuzu korumaya, onu yaşatmaya, büyütmeye, paylaşmaya devam edeceğiz. Hele söz konusu vatansa, karamsarlığa, ümitsiz olmaya hakkımız yok. “Kürekleri aheste çekme” zamanı değil “hayale dalan alemi “uyandırma zamanı!
Artık, Türk Milletine devletini geri verecek, sınırları güvenli, sokakları emin kılacak, tüm krizleri çözecek, enerjide ve gıdada dışa bağımlılığı sonlandıracak, yoksulluğu yenecek, sığınmacıları geri gönderecek, planlı kalkınmaya geçecek, köy okullarını yeniden açacak, tarımı önceleyen, sanayiyi Anadolu’ya yayacak, yolsuzlukların hesabını soracak, ilimi rehber edinmiş, birlik ve barış diyen zafer kuşağının adresi olmuş Zafer Partisi var.
Zafer Partisi Genel Başkanı Ümit Özdağ ve kadroları Türkiye’yi yeniden inşa etmeye geliyor.
Devleti Ebed Müddet, İlelebet Cumhuriyet!
