SEL OLDU GÖZLERİM
(Memleketimin sular altında kalışına)
Karadeniz
Ağacın binbir türüyle örülü
Dağlar, tepeler, dik yamaçlar
Her mevsim yağmur,
Her köyde irili ufaklı dereler,
Bu derelerin suyuyla beslenen,
Her şehrin içinden geçen coşkun ırmaklar
Türkülerle şiirlerle ağıtlarla
Hafızamızdı akarsular
Altını oyduk,
Üstünü örttük
Betonla beledik yataklarında
Eskiden,
Döngüyü değiştirme tasası,
Doğaya hükmetme cesareti yoktu insanın
Evler dağ yamaçlarındaydı
Irmaklar dostça akar
Suda balık, tarlada çiftçi, toprakta nebat
Herkes kendi mecrasındaydı
Bu kadar karmaşık değildi hayat
Sonra bentler, setler,
Enerji kılıfında rantlar girdi dünyamıza
Değişen iklim değildi oysa
Acımasızlaşıyorduk
Yağmur bu yüzden hırçındı
Dereler kırgın
Irmaklar huzursuz
Toprağı anlamaktan uzaklaşıyorduk
Düze inmek medeniyeti(!)
Yamaçtan aşağıya kopup gelen insan seli
Şehirleşme koca bir yalan
Dere yataklarını ıslah (!) aldatmacası
İmar/iskan aç gözlerimize mil çekerken
Çok katlı felaketler hazırladık ellerimizle
Bu can acısı geçsin istiyorsak
Ağaçlarla barışmalı
Hayvanları yaşatmalı
Derelerin gönlünü yeniden kazanmalıyız
Kaybettiğimiz canlara rahmet niyazıyla…
