Öğrenilmiş ya da insanın başından geçmiş olguları zihninde tutma yetisine hafıza diyoruz.
Bu yetinin yeterince hizmet vermemesi halinde kişide kimliksizleşmenin yanı sıra geleceksiz bir geçmişte kaybolma durumu ortaya çıkar. Toplumsal hafıza dediğimiz anlayışta bundan farklı değildir. Toplumlar ortak deneyimler ve yaşanmışlıklarıyla oluşturdukları hafızalarını kuşaktan kuşağa geçirirken, onlara bir kimlik sunmanın yanında, tıpkı aynı pınardan su içmek gibi onlarda “birlikte hatırlamak(!)” duygusu ile ortak bir heyecan yaratıyorlar.
Bu hafıza ve ortak heyecan aynı zamanda nasıl bir gelecek istenildiğini belirleyen bilinçli bir toplum ortaya çıkarıyor ki, gelişimin ve başarının anahtarı da aslında bu olmuş oluyor. Ama bir diğer önemli hususunda sadece “beyni hafızanın” değil “kalbi hafızanın” da aynı bilinçle hareket etmesi gerekliliğidir. Bu gerçekle yola çıkarsak eğer yapmamız gereken şey elbette toplumu bilinçlendirmek için “toplumsal hafızayı” taze tutmak olacaktır.
Bu bakış açısı, "Ülkücüler Belgesel filmi" ile ilgili yorum yaparken göz önüne almamız gereken gerekçelerin başında geliyor. Ayrıca “Ortak hatırlama” olayında, sinemanın, sanatın ve sosyal alanda ki çalışmaların öneminin de iyi idrak edilmesi gerekiyor.
Bir çok kişi filmi farklı biçimde eleştirebilir. Sinema filminden farklı olan bu çalışma yani belgesel/film niteliğindeki eser teknik yönden eksik bulunabilir. Ancak unutmayalım ki, belgesel filmler belli konular üzerinde yapılan araştırmaların neticesinde ortaya çıkan estetik kaygılarla seyirciye yansıtılan sinema yöntemidir.
Her zaman ülke değerlerine ve devletine sahip çıkma sorumluluğu içinde olan Ülkücüler, özellikle 12 Eylül öncesinin buhranlı zamanlarında yaşadıklarını anlatmak konusunda hep çok dikkatli ve duyarlı davranmışlardır.. Anlatılanlar ise ya yazılarda(bu şekilde ne kadar aktarılabilirse artık) kalmış ya da büyük kitlelere ulaşacak projeler içinde olamamıştır. İşte bu yüzden "Ülkücüler Belgesel Filmi" daha yapım aşamasındayken yaşanılanları geniş kitlelere ulaştıracağı düşüncesi ile herkesi çok heyecanlandırdı. Özellikle bu zamana kadar yeterince anlatılamayan ülkücülerin ülke tarihinde ki yerini ve değerini merak eden yeni nesil uzun zaman büyük bir heyecanla 6 Nisan’ı bekledi.
4 Nisan akşamı filmin galasında gördüğüm güzel manzara, samimi muhabbet ile hasret havası ve de kalbi hafızaların harekete geçmiş olması bile “Ülkücüler Belgesel Filmini" takdir etmeme yetti.
Ben “ÜLKÜCÜ” belgesel filmine, ülkücünün hafızası ve bu hafızanın belgelenmesi olarak bakıyorum.. Kim ne derse desin, ikinci kuşak ülkücüye bir dönemin yaşadıklarını ve tarihini sunan bir film olarak bu haliyle, milyon dolar harcanarak ortaya getirilen bir çok filiminden(!) çok daha fazla manevi ruha sahip ve anlatılanların yaşananları anlatmaya yetmeyeceği derecede de gerçek.
Filmin eksiklerini ancak filme gittikten sonra yeni bir film için yola çıkınca gündeme getirmek daha sağlıklı olacaktır düşüncesindeyim. İdealist yaklaşım bunu gerektirir.
Filmi eleştiren ve filme gitme konusunda duyarsız kalanlara ve de ön yargılı tepki koyanlara soruyorum: “Siz ülkücü müsünüz?” Ülkücüyüm diyorsanız yüreğinizi bir daha yoklayın… Biliyorsunuz idealist olmak aşk işidir. Gidin ve samimi bakış açısı ile “filimin” eksikliklerini yerinde müşahede edin. Ve daha sonrakiler için maddi manevi gücünüzce, daha iyisi için el verin. Yok, eğer ülkücü değilseniz, yine de filme gidin. Ülkücüyü yalan ve karalama üzerine kurgulanmış sahte senaryoların dizi filmlerinde anlayamazsınız! Bu davaya baş koymuş, emek vermiş, ömür tüketmiş, çile çekmiş hakiki neferlerden dinleyerek anlayabilirsiniz..
Şimdi diyorum ki, “Aslında ‘Ülkücüler’ filminin sadece ismi bile “ülkücüyü” bu filme olan acımasız eleştirilerden alıkoymalı.” Bu kadar önemli görevi yerine getiren "Ülkücüler Belgesel Filmi"ni ve ülkesinin geleceği için canını ortaya koymuş ülkücüleri sinema salonlarında hiç bir Ülkücü’nün ve vatanseverin yalnız bırakmaya hakkı olmasa gerek..
Şimdi ikinci samimiyet sınavımız “ülkücü” filmi için; hep beraber buyurun sinema salonlarına..
