Günümüz dünyasında insanın insanla ilişkisi bir çıkarın bir başka çıkarla ilişkisine dönüşmüştür. İlişkinin çıkarlara indirgenmesiyle sorun bitmemiş insani duygular da organik olmaktan çıkmış mekanik bir hal almıştır. Ruhlar materyalistleşmiş, yürekler taşlaşmış ve duygular mekanikleşmiştir.
İletişim çağındaki iletişimsizlik illeti yalnız insanla insan arasını açmamış, insanın kendisiyle iletişim kurmasını da engellemiştir. Böylece hem kendisiyle hem de başkalarıyla ihtilaf içinde olan bir insan tipi ortaya çıkmıştır.
Bilgisayar, internet, cep telefonu, kredi kartı vb. medeni araçlar giderek insanı, fiziki kimliğinden koparmış sanal kimlikli materyalist bir insanı türü ortaya çıkarmıştır. Bu dünyayı kendisinden ibaret sayan, kendisini de dünya sanan yeni bir insan türüdür.
İletişim yoğunluğu, hızlanan zaman ve sürekli hale gelen değişim insanı geleneksel yaşamından kopartmıştır. Günümüz insanı kendisini içeri çekerek dünyayı sanalda izleyen birapart haline gelmiştir.
İnsanlar iletişim yoğunluğuyla kendi ördüğü koza içine kendisini hapsetmiş bir ipek böceğine dönmüştür.
İnsanlar hiç farkına varmadan kullandığını sandığı teknolojik aygıtlar tarafından kullanılır hale gelmiştir.
Durum vahim olduğu kadar da trajiktir.
Bayramlar özünde insandan ve insanlıktan uzaklaşmaya karşı bulunmuş çok önemli olgudur.
Bayramlar bene karşı bizi, nefse karşı nefisleri, bireye karşı da sosyali dengeler.
Bayramı ve bayramlaşmaya bu yönü itibarıyla bir çeşit insanlaşma süreci olarak görebiliriz.
Bayramlaşma kendine gelme, kendini bulma, kendi olma, diğer insanların ve doğanın farkın varmadır.
Bayramın insanileşmedeki rolü sanılandan çok daha önemlidir. Başkasını fark etmek,
Özü itibarıyla bayram ruhsuz bir dünyanın ruhu, kalpsiz insanlığın kalbi, duygusuz ilişkilerin duygu kaynağıdır.
Çünkü Bayramlar yalnızca insana özgüdür ve insan olmanın da ayırt edici vasfıdır. Hayvan yalnızca oynaşır, bitkiler büyür ve insanlar bayram yapar. Bayram güdü, dürtü ve nefis ötesi bir süreçtir.
Bu yönü itibarıyla bayram bir inanç, yalnızca bir insanlık değil aynı zamanda bir varlık sorunudur da…
Bayramlar insanlar arasında manaları ortak kılmaya katkı sağlayarak insanların birbirini anlamalarına katkı sağlarlar.
Unutmamak gerekir ki insan olmanın ve insan kalmanın en önemli göstergelerinden birisi de bayramlara yüklenen bu anlamla yakından ilişkilidir.
Maddeyle birlikte manayı, güçle birlikte ahlakı, kendisiyle birlikte başkasını da fark etmek bayramların insanlığa ilave ettiği büyük bir kazanımdır.
Acımak, merhamet etmek, duygulanmak ve paylaşmak gibi duygular bayramlar sayesinde insanlar arasında yaygınlaşır.
Diğer yandan bayramlar, aynı yöne bakmayı, benzer duyguların farkına varmayı, ortak insani alanlar yaratmaya da katkı sağlar. Bayramlar insanlara daha çok kendinin, diğer insanların ve doğanın farkına vardırır. Dahası insana gerçek anlamda insanlık doyumu verir. Kısacası bayramlar insanileşmenin önemli araçlarındandır.
Son zamanlarda giderek bayramların bizzat kendisi bayramın varlık nedeninin aleyhine kullanılır hale gelmiştir. Bayramlar birçok kimsede insanileşmenin değil nefsanileşmenin aracı olarak kullanılır olmuştur.
Evde hem yaşlı babalar hem de gözü yaşlı anneler beklerken bayramı, tatil için fırsat sayanların yaptığı tam da budur. Bayramı akrabanın, eşin ve dostun yanına varmak için değil uzaklaşmak için fırsat görmek bayramları bayramın aleyhine kullanmaktır. Buna da tam anlamıyla yabancılaşma denilir.
Bayramlar gürültünün, yoğunluğun, görüntünün, sanalın, banalınkışkırtıcılığına karşı verilmiş insani bir cevaptır.
Bayramları hedonizmin ve egoizmin aracı olarak kullanmak bayramı mecraından çıkarmak bayramları bayram aleyhine kullanmaktır!
