Televizyonlar birkaç gündür kenar mahallelerdeki okulların pis durumunu gösteriyor, temizlik için hizmetli verilmediğinden söz ediyor, Millî Eğitim Bakanı da gazetecilerden kaçıyor. Okul yöneticileri yurttaşlardan kayıt parası sözlerini kullanmamaya özen göstererek ve maşayı okul aile birliği denilen ucube birliklerin eline verip parayı onlara toplatarak okul ihtiyaçlarını karşılamaya çalışsa da bu kenar mahallelerde sorunu çözmüyor.
Altmışlı yıllarda o zamanın koşullarında özellikle de kış aylarında kuş uçmaz, kervan geçmez bir köy ilkokulunda okudum. Okul binamız, amcam tarafından bağışlanmış iki katlı bir taş-kerpiç bina olduğundan (daha sonra köylünün de desteğiyle devlet beton bina yapmıştı) okulumuzun adı da Tökler Köyü Hanifi Türk İlkokulu idi. Her sabah okula giderken elimizde çoğunlukla bez torbadan okul çantalarımız ve öbür elimizde ya da koltuğumuzun altında okul yakıtı olarak bir parça odun/tezek olurdu. Her gün bir öğrenci nöbetçi olur ve tek öğretmenli, tek sınıflı (beş sınıf bir arada) okulun, öğrenciler dağıldıktan sonra akşam temizliğini yapar, sabah da herkesten önce gelip sobayı yakar okulu ısıtırdı. Yetmişli yılların başında ilkokul beşinci sınıfı ilçede okumak için gittiğimde bu öğrenci nöbeti işinin olmadığını, köyde bizim yaptığımız işleri yapmak için müstahdem (nedense sonradan hizmetli dediler) dedikleri insanlar olduğunu görüp şaşırmıştım.
Televizyonlar birkaç gündür kenar mahallelerdeki okulların pis durumunu gösteriyor, temizlik için hizmetli verilmediğinden söz ediyor, Millî Eğitim Bakanı da gazetecilerden kaçıyor. Okul yöneticileri yurttaşlardan kayıt parası sözlerini kullanmamaya özen göstererek ve maşayı okul aile birliği denilen ucube birliklerin eline verip parayı onlara toplatarak okul ihtiyaçlarını karşılamaya çalışsa da bu kenar mahallelerde sorunu çözmüyor.
Bu durumda sanırım ülkemiz 60 yıl geriye gitmiş oluyor, eskiden öğrenciler iyi kötü temizliyordu, şimdi böyle bir şey mümkün değil ve anlaşılan bir kısım okullar hiç temizlenmiyor, özellikle de yoksul kenar mahalle okulları…
Ve bakan bey, konuyla ilgili soru sormaya çalışan gazetecilerden kaçıyor…
İT ÜRÜR, KERVAN YÜRÜR MÜ?
Garo Paylan “Zengezur yolu açılırsa Turan yolu açılır, buna engel olmalıyız” diyor. HÜDAPAR genel başkanı, anayasamızın 4. Maddesinin (doğrusu, ilk dört maddenin) değiştirilmesi gerektiğini söylüyor.
Bu ikisi de Gazi Meclis’te milletvekili. Birini HDP, ötekini AKP meclise taşıdı.
Bunlardan biri İslamcı ve Kürtçü bölücü, öteki Ermenici, Kürtçü ve bölücü.
İkisinin birleştikleri konu, Türk ve Türkiye karşıtı hatta düşmanı olmaları ve bunu gizlemeye bile gerek görmemeleri.
“Yel, kayadan ne aparır” ya da “İt ürür, kervan yürür.” derler ama bu kadar açık biçimde böyle konuların dile getirilmesi, Türk milletindeki millî duygu aşınmasının ne düzeyde olduğunu gösteriyor…
