Reçeteyi böyle yazdılar

Sözün haysiyeti var. Öyle söyleyeceksin ki önce söz incinmesin! Üslubun karakterindir. Kendinsin ve kendin olarak yaşayacaksın. Zorlu ve kutlu görev budur. Söz ve davranış haysiyetiyle yaşamaya çalışanlar için yazmak ve konuşmak böyledir.

Söz, yerine göre ve yerinde güzeldir. Memleket derdinde sözü eğip bükmek olmaz. Üsluba çekilmiş bir dille olabildiğince düz konuşanlar arasında-sırasında olmak isterim. Bu dikkatler içinde kalmak kaydıyla ve klasik metinlerin duyurduğu ölçülere yakın düşeceğini umduğum bir dil ve anlayış dikkatiyle yine söyleyeceğim.

Şeklen oruçlu

İnsanlarımızın önemli bir kısmına dinden konuşmaktan gına geldiğini biliyorum. Din deyince sahtekârlık algılanan bir dönemin yıkıcılığını yaşıyoruz. Bir Anadolu kasabasında ailesiyle yaşayan, üniversiteden yeni mezun genç bir arkadaşımla yazıştık. Annesinin kendisine kaç türlü yalan söyleyerek bir siyasi partinin iftarına götürdüğünü söyledi. Meğer arkadaşının annesi de kızına aynı şeyi yapmış. Öyle öyle bir miktar insan toplamışlar. Bana derin bir üzüntü ve kızgınlıkla yazdığında, “O dinden geçinen siyasetin senin bildiğin dinle ilgisi yok ki.. “ diyecektim, diyemedim.

Görünen şu: Onlarınki, Tanrı’ya değil, bir şahsa inanış ve onun uğrunda her şey mübah. Yalan, yalan değil; iftira, iftira değil. Dinde böyle şey olur mu? Bunları yaparken vicdanlarının, dillerinin titrememesi, zerrece yüzlerinin kızarmaması, dinlerinin -din gibi görünse de- din olmamasından. Siyasi ümmetçiler, Fetöcüler ve dini cemaatlerin ekseriyetinin böyle olduğunu artık biliyoruz. Hazin olan şu ki, toplumun din ve siyaset kabullerine onlar yön veriyorlar. Asıl manasında bela dediğim de bu.

Söylemesem olmaz

Onların dediği din sayılınca başımıza belalar yağdı. Ölçüleri, gerçekleri unuttuk. Din, sahtekârlık halinde algılanır oldu. Bu kadar sahteliği değil din, hiçbir insan ve hayat görüşü kaldıramaz. Yaşadığımız kaçınılmaz sonuç bu.

İyi ki bu toplum başka bir dini de biliyor. Aramızda sayıları az olmayan müntesipleri yaşayan o kutlu inanışın dinini. Yalandan-talandan, iftiradan sakınmayı emreden, hak hukuk gözetmeyi merkezine alan dini. On gün boyunca üzerinde ter ter tepinildiği için söyleyeceğim: Tayyip Bey‘in seccade şovu bu dinin özünün uzağından bile geçemez. Dünyanın bütün seccadelerini toplasan, öpsen ve üzerinde bin secde etsen, sonra dönüp yalan söyledinse, bir insanı karalamaya kalktınsa hiçbir kıymeti yok diyen din bu. Üstelik en büyük günahlardan birini işledin diyen bir din bu. Dünya seccadedir diyen bir din bu. “Bir kez gönül yıktın ise/ Bu kıldığın namaz değil” diyen Yunus‘un anlayışı bu. Kaldı ki yalan, iftira…

O arkadaşım dedi ki, “Ben bu sahtekârlık dininden değilim!”. İçim acıdı. Haklıydı, o dinden olamayız.

Bir oruç hayal ettim

Bu sahtecilik ortamında orucun hayal ettiği orucu hayal ettim. Yedikçe semirenler için denecekleri uzmanları söylüyor. Devlet malı yiyenler için denecekleri halk söylemiş. Hak yiyenler için de dilimizde onlarca söz ve deyim var. Dine bakarsak, üzerinde durulan iki ana konudan biri: Yaradana eş koşmamak ve hak yememek. Bu kadardır. “Kul hakkı” yiyeni affetmeye hakkı olmadığını Yaradan kendisi söylüyor. Hakkını yediğin kimse seni affedecek. Yoksa yandın!

Deprem bölgesindekilere, İmar Affı yıkımını müjde diye duyuruşta hak hukuk ara ki bulasın!  Enkazlar altında kaldığımız halde, “Depremin altında kalmadık” yalanını söyleyemeyiz diyen bir yönetici namusu da bizim uzağımızda. İnsan utanır. Vicdanımız kaldıysa kahrolacağımız yerde, bu yıkımların sebebi olduğumuz halde, pişkin pişkin ona buna çatıyorsak burada derin bir ahlak problemi vardır. Bu durumda, doğruluk-dürüstlük kalmamış bir gözü dönmüşlüğün yıkım getirmesine şaşılmaz.

Toplum, bu ahlâk kıtlığına düştü. Daha uzun süre böyle yan yollardan gidemeyiz. Kendine yontarak, her şeyi çarpıtarak çarpılma yolunun yolcusuyuz. Hatta o yolun sonuna yakınız. Âkif merhumun gönül yangınına, hükmeden feryadının diliyle haykıracağım: Siyaset bu ise batsın! Din bu ise batsın!

Hacı Ağa dinine düştünse..

Hani bir zamanlar çok yaygın bir örnek konuşulurdu. Toplumun büyük çoğunluğu, haccı hak yemenin temizleyicisi gören sahte din hacılarını ayıplardı. Halk ayıplar görünürdü ama din adına konuşanlar, cami adamları o zenginleri ayıplamadılar ve bozulmayı pekiştirdiler. Bugün, o sahte hacıların, memleket bu haldeyken, aç açık milyonları çiğneyerek, gönül seccadelerine basarak her yıl Umre’ye gidişlerini dindarlık zannediyoruz. Böyle onlarca gösteriş ve sahtelikten utanmak şöyle dursun, kasım kasım kasılarak övünenlerin dini yaygın din haline gelmişse düşünmek lazımdır.

Onlar, makbul hale gelmişse başka belaya gerek yoktur. Bu bela her belayı doğurur. Neden bu hallere düştüğümüzü, buralara nasıl geldiğimizi düşüneceğiz. Düşünecek ve çare arayacağız. Görünen kaynak, dinden geçinen din dışı şebekelerdir. Onların güdümündeki siyasettir. Seçim öncesi, millet yek ekmeğe muhtaç, ağalar yağma rejiminin yağında balındayken yine dine sarıldılar. O nasıl dinse… Bu yolu hepsine biz açtık. Hayatımızın hemen her alanında açtık. Seçimlerde oy vererek açtık. Diyeceğimi yine diyeceğim: Suçun büyüğü bizde.

Şayet, “Seni mahvederim ama bu bana bir Hacca mal olur!” diyeni ayıplamıyor, her dinde ve yaradılışın şaşmaz sahnesi tabiatta görülen objektif doğruları söyleyemiyorsak bu karanlıktan çıkamayız. Yunus‘un dediği gibi “İstersen var bin hacca”, zerrece manası yoktur. “Beş vakti günah çıkarma seansı gibi görenlerin dini din değil..” diyemezsek daha batacağımız yer vardır. Bu hallere düştünse yandın!

Hatırlamak lazım

Bunları söylemek için ilahiyatçı olmaya gerek yoktur. Hepimize açık bir bilgi ve görüş âlemidir. Düşünen insan ve gören göz için âyet(işaret) her yerde. Hak meselesi temeldir. Her şey bir kenara, yalan ve hak meselesine odaklanan doğru yolu tutmuş sayılır. Yalan söylemeyeceksin ve hak yemeyeceksin! Dinden bahsediyorsak bu hüküm apaçık. Hak yersen vicdan mahkemesinin kararı belli, içerdesin! Nasıl bir hapishane, nasıl bir cehennem, nasıl bir mahrumiyetse o.. içerdesin!

Hak gözetirsen, ona göre davranırsan, bugün kendini din otoritesi sayanların, Tanrı’nın dediği benim isteğimdir diyen siyasilerin dizleri tutmaz olur. Bu kafadan kurtulursan, o zaman dünya nasıl cennete dönüyor, görürsün.

Kendime hatırlatıyorum: Din, iyi insan projesidir. Dindar görünen dindışı siyasetin sahteliklerine kanma! Diyanet’in siyasetine aldanma! Ramazandayız. Orucu tutarsın, tutamazsın, bir yerde o da mesele değil. Hakkı-hakikati gözetmek orucun olsun! O merkez fikri hiç unutma: Orucun hayal ettiği oruç, hak yememek ve bilebildiğince hakkı hakikati savunmaktır! Diyebilene ve yaşayıp yaşatabilene aşk olsun!