Gencim ama hatırlıyorum o günleri….
IMF’ye borcumuzun olduğu ama can korkumuzun olmadığı, Demirel’i ve Ecevit’i evde veya sokakta korkmadan eleştirdiğimiz, çocukların sokaklarda gönül rahatlığıyla oynadığı, Milli Piyango’nun bir gün bize de çıkabileceği, eğitimin bu kadar pahalı olmadığı, Silivri adının sadece yazlıkçılar tarafından kullanıldığı, değer kavramlarının içinin bu kadar boşaltılmadığı yıllara özlem…
Gencim ama hatırlıyorum o günleri…
O yıllarda da ekonomik imkânlar kötüydü ama insanların daha iyi olacağına, eğer çalışmaya ve çabalamaya devam ederse, daha iyi bir
hayat sürebileceğine dair umudu vardı. Biz gençlerin ülkemizin geleceği ve kendi geleceğimiz ile ilgili güzel umutlarımız vardı. Evet, yurtdışına gitmek istiyorduk ancak turist olarak gitmek istiyorduk, Türk mülteciler olarak değil. Mağduriyet o zaman da ekmeği yenilecek şeylerin yine başında gelirdi ama temcit pilavına evrilmemişti.
Bizim mahalledeki teyzeler evlerinin önünde toplanıp kahkahalarla örgüsünü örüyor, ama hiçbir siyasetçi çıkıp, “Açık alanda kahkaha
atmak kadınlara yakışmaz!” demiyordu. İşsizlik bu kadar yoğun, gençler bu kadar çaresiz değildi. Ahlak, televizyonlardaki içkiyi sansürlenmekle korunmaya çalışılmıyor, Kemal Sunal kanallarda eşşoğlueşşek diyebiliyordu.
Akşam haberlerinde en çok konuşulan dertlerimiz; yasaklanacak kokoreç ve trafikteki canavardı. O yıllarda temelleri vardı bu ülkenin ve onun üzerinde daha güvende otururduk. Yanlışa da hâlâ birlikte tavır koyabilirdik.
O günlerdeki gibi hissetmek istiyoruz. Düşlediğimiz çocukluk özlemi değil, daha iyi bir Türkiye’nin özlemi
