Soğuk Savaş’ın sona erdiğinde batının kibirli düşünürleri “Tarihin Sonu”nun,
“İdeolojinin Sonu”nun geldiğini; önümüzdeki çağın “ABD Kapitalizmine karşı Alman
Kapitalizmi”nin ya da “Batı medeniyetine karşı Doğu medeniyetinin mücadelesine sahne
olacağını ileri sürmüşlerdi.
Soğuk savaşın galibi olan ABD bu yargıdan hareketle pervasız bir şekilde Sovyetlerin
bıraktığı boşluğu istediği şekilde tasarruf edebileceğini düşündü. Soros türü müdahaleler ve
renkli devrimler bu yaklaşımın sonucu olarak zuhur etti.
Daha da ötesine geçilerek Sovyetler Birliği'nin bıraktığı boşlukta kalan 14 Doğu
Avrupa Ülkesi NATO’ya üye yapılmıştır. Bu ülkelerden dördünün de doğrudan Rusya’yla
sınırı vardı.
Ukrayna'ya da NATO'ya üye olabileceği yönünde 2008'de bir perspektif sunulmuş,
ancak üyeliği dondurulmuştu.
ABD ve NATO’nun Rusya karşısında izledikleri genişleme politikasını ABD’nin eski
dış işleri bakanı Henry Kissinger bile mahzurlu görerek eleştirmişti.
SSCB’nin dağılmasıyla Rusya yalnız bir imparatorluk kaybetmemiş, küresel güç olma
idealine de veda etmişti. SSCB’nin enkazından 15 bağımsız ülke doğmuştu. Bağımsız olan bu
ülkelerden bazılarının içinde de çok ciddi oranda Rus nüfus vardı.
Rusya kapitalist sisteme geçiş sürecinde karşılaştığı sorunları çözer çözmez bütün
dikkatini eski Sovyet bakiyesine yöneltti. Yeltsin ve Medvedev ikilisinden sonra Deli
Petro’nun 21. Yüzyıldaki temsilcisi gibi hareket eden Putin’le siyasi tavır bambaşka bir
biçime büründü.
Ünlü Rus yazar Soljenitsin, Sovyetler Birliği’nin dağılma sürecinde çarpıcı bir
değerlendirmede bulunmuştu. Soljenitsin’e göre, Sovyetler Birliği’ni oluşturan 15 federe
cumhuriyetten üçü Beyaz Rusya, Ukrayna ve Kazakistan hariç diğerleri külfetti. Rusya
bu külfetten kurtulmalıydı. Ukrayna, Kazakistan ve Beyaz Rusya’yla yeni bir birlik
oluşturulmasından söz etmişti. Soljenitsin’in düşündüğü yeni yapılanmanın temeli, etnik
yakınlıktı ve dayanağı “Slav Birliği” düşüncesiydi.
Soljenitsin’e göre 1936 yılına kadar Sovyetler Birliği içerisinde özerk bir cumhuriyet
olan Kazakistan’ın bugünkü geniş arazisi, Bolşevikler tarafından bu ülkeye akılsızca
verilmişti. Zbigniew Brezezinski de o sıralarda “Ukraynasız bir Rusya Avrasya
imparatorluğu olamaz” diye yazmıştı.
Rusya’nın bilinç altını temsil eden Putin de benzer görüşteydi. Kazakistan’ın kurucu
lideri Nazarbayev’e ‘hiç devleti olmayan bir bölgede yeni bir devlet yarattığını’
söyleyecek kadar niyetini açık ediyordu. Ayrıca Ukrayna konusunda Soljenitsin’le görüşleri
aynıydı. Nitekim o Ukrayna'nın bağımsızlığına giden yolun başlangıcı olduğundan
Ukrayna’nın ayrı bir cumhuriyet olarak kurulmasına izin veren Lenin'i bile bu konuda
eleştiriyordu. Putin, Ukrayna'nın Rus etki alanından çıkmasını hem ulusal hem kişisel bir
aşağılanma, hem de stratejik bir kayıp olarak görüyordu.
Putin niyetlerini açığa vuran 12 Temmuz 2021'de 'Ruslar ve Ukraynalıların Tarihi
Birliği Üzerine' bir makale yayınladı. O Makalede Putin, Rusya'nın anavatanına dahil olan
Ukrayna'nın SSCB dağılırken ayrı bir devlet statüsü aldığında “soyulduğunu” hissettiğini
yazacak ve “Ukrayna'nın gerçek egemenliği ancak Rusya'yla ortaklık kurarsa mümkün
olur” diyecekti.
Putin, Ukrayna’ya saldırı öncesinde yaptığı 21 Şubat'taki konuşmada “Ukrayna
Rusya için sadece komşu bir ülke değil, aynı zamanda tarihin bir parçasıdır,
Ukraynalılar yoldaşlarımız ve akrabalarımızdır” demişti. Rus lider, Ukrayna'nın bağımsız
bir ulus olmadığını “Modern Ukrayna, Rusya tarafından ya da daha doğrusu Bolşevikler,
yani komünist Rusya tarafından kurulmuştur” görüşünü tekrarlayacaktı.
Ukrayna’yı eski statüsüne indirgemek ve Rusya’ya bağlamak Putin’den ibaret bir
süreç değildir. Çarlık Rusya’sından bu yana bu ideal bütün Rusya’nın bilinçaltıdır.
Gelinen aşamada Putin elindeki kaba güçle Ukrayna halkı üzerinde dehşet yaratırken
aynı zamanda Ukrayna’nın bir millet olarak yeniden doğmasına da sebep olmaktadır.
Ukrayna devletinin 21. Yüzyıldaki ebesi Putin olmuştur!
