“Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilâl
Kahraman ırkıma bir gül!… Ne bu şiddet bu celâl
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl,
Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl!...”
Bu sözler bizim ne olduğumuzu, nereden geldiğimizi, neler yaşadığımızı hatırlatan sözler. Bu sözlerde verilmiş canlar vardır. Bu sözlerde memleketimin insanı vardır. Bu sözlerde tarih vardır. Bu sözlerde kan vardır. Bu sözlerde toprak vardır. Bu sözlerde bayrak vardır…
Diyarbakır, Dicle Üniversitesi’nde büyük bir olay yaşandı. Evet, efendim ben böyle diyorum, çünkü benim için büyük bir olay. Benim Marşıma yapılan hakaret benim için büyük bir olaydır. Başbakanımız grip olur, dakikada SON HABER diye yayınlara geçilir; ama benim Marşıma saygısızlık yapılır, hiçbir şey yapılmaz. Yok öyle dava… Ben tek başıma da olsam içimden geçenleri sizlere aktarmak istiyorum. Zamanında “Yazarını Kurşunlatan Yazılar” diye anılan bir yazarımız vardı, Necdet Sevinç abımız. O yazılarıyla kendini hedef noktası göstermişti. Belki kendimi kurşunlatacak olsam da içimden gelenleri ben de sizlere aktarmak istiyorum.
Biz hangi ülkede yaşıyoruz?
— TÜRKİYE’DE.
Bizim dilimiz ne?
—TÜRKÇE.
Bizim MİLLİ MARŞIMIZ ne?
—İSTİKLAL MARŞI.
Bizim bayrağımız ne?
— TÜRK BAYRAĞI.
Bizim başkentimiz neresi?
— ANKARA.
Sorulara doğru cevap verdim, değil mi? Eeee, doğru cevap verdiysem, benim ülkemde yaşananları bana biri açıklasın lütfen. Hergün bir hakaret duymaktan usandım artık. Benim ülkem diyorum, burası bizim, TÜRK’lerin. Zamanında nüfus sayımı için tek tek evler gezilirdi. Tek tek sayım yapılırdı. Ben de istiyorum ki tek tek soralım:
TÜRK müsün?
Değilsen bu vatanın kurallarına, yasasına uyacak mısın?
Dilimi, bayrağımı, marşımı, başkentimi tanıyacak mısın?
Tanımasan da insanlık gereği, bulunduğun ülkeye, yaşadığın ülkeye,saygı, hassasiyet, değer gösterecek misin?
Tek tek bu soruların cevaplarını alalım. Aldığımız cevaplar olumluysa eyvallah. Olumsuzsa, biz ÜLKÜCÜLERİN meşhur bir sözü vardır,hemen hatırlatayım:
BU VATAN BİZİM,
YA SEV, YA TERK ET!
Yani, sınır kapılarımızı açalım sonuna kadar, bu ülkeyi sevmeyenler defolsun gitsinler! Yeter artık ya! Bu nedir? Kendimizi barbar göstermeyeceğiz diye, misafirperveriz diye, hoşgörülüyüz diye aşağılatacak da değiliz ya! Her şeyin bir sınırı var. Ama o sınır çoktan aşıldı. Kırmızı çizgiler silindi artık. Bu ülkenin sahipsiz olduğunu düşünenler var ki benim memleketimin bir şehrinde, Diyarbakır’da, emniyet müdürü gelir, benim Mehmetçiklerime kurşun sıkanlara, teröristlere, ağlamayanı aptal olarak suçlar; benim üniversitemde, Dicle Üniversitesi’nde, İstiklal Marşım okunur ve ayağa kalkmayan hainler, kendini bilmez şahıslar saygısızlığı kendine misyon edinirlerse, ben susmam kardeşim. Benim andım okunurken kulağını tıkayan öğrenciler (Yer: Mardin, Ömerli) varsa, ben susmam kardeşim. Benim Bayrağıma kurşun sıkılıyorsa, benim toprağıma kurşun sıkılıyorsa ben de ona sıkarım. Hem de tam on ikiden vururum. Benim vatanıma göz diken varsa gözlerini oyarım…
Diyeceğim odur ki, yukarıda sorduğum soruları ben tek tek sormaya gönüllü bir ülküdaşım, TÜRK’ÜM. Verin bana şecereleri, adresleri gideyim tek tek sorayım, tespit edeyim. Tespit edelim. Ve artık ülkemizi bu hainlerden arıtalım. Güzelim Anadolu’nun başka tatlarına bakmaya başlayalım. Hergün şehit haberi duymaktan kurtulalım. Türk’ün gücünü bütün dünyaya gösterelim. Bize hadsizlik edenlere “van minüt (one minute)” demeden, hadlerini bildirelim.
Bana şimdi çok cahilce konuşuyorsun diyenler olabilir. Haklısınız, günümüzde böyle konuşunca, sorunu halletmenin başka yolları var diyenler çıkabilir. Ama yok işte, açılım diye açıldılar, sonuç bu! Açılırken saçılmamak gerekiyor, yani sorunu kökten halletmek gerekiyor. Tarihte birçok sorunla karşılaşılmıştır, ama sorunu kökten halletmeyince asla halledilememiştir. Tarihten ders almamız gerekir. Gereken ne ise yapalım, bunun yapılma vakti gelmiştir artık!
Allah yâr ve yardımız olsun….
