Bakın, 3 Aralık’ı kutlayanlar var. Hatta bunu yapan engelli STK’ı bile var!
Pardon da hemşehrim siz ne kutluyorsunuz? O gün bir farkındalık günüdür! Kanser ile ilgili bir gün kutluyor musun? Veya depremle ilgili bir günü…
3 Aralık geçti öyleyse yazabiliriz!
Politikacılar, bürokratlar, yetkililer vs. konuştular, üzerilerine düşeni yaptılar. Spor, sanat, sosyal etkinlik ne gerekiyorsa, nerelere katılacaklarsa gittiler ve duyarlılıklarını(!) sahnelediler…
Neyse onlarla seneye 3 Aralıkta yine görüşeceğiz!
Peki ya engeliler ve aileleri kalan 364 gün ne yapacaklar?
Söyleyeyim. Normal insanın bile hayatını sürdürmekte zorluk çektiği yaşama geri dönecek ve mücadele etmeye devam edecekler.
Engelli bireyler ve aileleriyle uzunca süreler çalışmalar yapmış, çalışmaya da devam eden biri olarak sormalıyım ki; 3 Aralık onlar için mutlu geçmiş olsada her gün hatırlanmayı istemek herkes gibi onların da hakkı değil mi?
“Herkes engelli adayıdır” lafını duymaktan, okumaktan bıktıklarını da söylemeliyim! Gerçek icraatlar görmek, hem devletin hem de her vatandaşın onları fark etmesi gerektiğini söylüyorlar.
“Herkes engelli adayıdır” lafını duymaktan, okumaktan bıktıklarını da söylemeliyim! Gerçek icraatlar görmek, hem devletin hem de her vatandaşın onları fark etmesi gerektiğini söylüyorlar.
Bakın, 3 Aralık’ı kutlayanlar var. Hatta bunu yapan engelli STK’ı bile var!
Pardon da hemşehrim siz ne kutluyorsunuz? O gün bir farkındalık günüdür! Kanser ile ilgili bir gün kutluyor musun? Veya depremle ilgili bir günü…
Bu günlerin amacı; toplumun konuya ilgisini çekmek, yapılması gerekenleri insanlara anlatmak, planlanan etkinliklerle farkındalık yaratmaktır.
Duyarlı yurttaşları tenzih ederek sormak isterim! Siz hiç kendinizi onların yerine koydunuz mu? Onların bir günü nasıl yaşadığını deneyimlediniz mi?
Duyarlı yurttaşları tenzih ederek sormak isterim! Siz hiç kendinizi onların yerine koydunuz mu? Onların bir günü nasıl yaşadığını deneyimlediniz mi?
Örneğin, gözlerinizi siyah bir bantla kapatıp evinizde hiç 24 saat geçirdiniz mi?
Kullandığınız elinizi, kolunuzdan birini vücudunuza sarıp evde tek kolla işlerinizi yapmayı denediniz mi? Ben yaptım. Onları daha iyi anlamak isteyenler için gerçek bir deneyim, tavsiye ederim.
Takdir edersiniz ki sadece iki engel ve geçici bir süre yaptığım için onların genel sorunlarını anlatmaya elbette yetmez ki benim denediğim sorunların binde biri bile değil…
Örneğin, zihinsel engelli bir çocuğu olan anne acaba bir gününü nasıl geçirir? Yada yürüyemen bedensel engelli anne veya babanız varsa onu banyo yaptırmayı düşünebilir misiniz?
Tabi ki düşünebilirsiniz ve/veya her gün bunu aklınızdan geçiriyorsunuzdur! Fakat “her insan bir engelli adayıdır” cümlesi bunu anlatmaya yetmiyor. Bunun yanına “engelsiz olmak her bireyin hakkıdır” lafını da iliştirmek gerekiyor. Herkesin bunu yapacak potansiyeli var. Yeterki üzerimize düşeni yapalım. Onlara hastaymış veya virüslü gibi davranmayalım. Engellilerin istihdamını arttırmaya yönelik işlere, projelere destek verelim. Çalışsınlar, üretsinler. Sizden benden neleri eksik ki?
Ayrıca, engellilere ayrılmış yerlere park etmemek, kaldırımları işgal etmemek, toplu taşımada onları kollamak/yer vermek, sokakta görme engelli birine gideceği yere kadar eşlik etmek ve benzer hareketler yapmak insanlık görevidir.
“biz ne ara bu hale geldik”
Ne yazık ki insanlıktan nasibini almamış tiplerle de aynı ortamı paylaşıyoruz. Zihinsel engelli kızımıza cinsel istirmarda bulunan mı ararsınız otizmli gencimize dayak atanı mı? Tekerlekli sandalyeli vatandaşımızı darbeden mi istersiniz bir bacağını vatan için feda etmiş gazimize saldıranı mı? Yahu Görme engelli bir vatandaşımız güpegündüz soyuldu mesela.
Bu olaylar “biz ne ara bu hale geldik” dedirtiyor insana…
İşte böylesi bir atmosferde nefes almaya çalışırken, devletin ve STK’nın yaptıklarına katkı için yurttaş olarak hepimizin üzerine düşen görevler var. Engelli ve yakınlarına en ufak bir yardım bile çok önemli. Lütfen elimizden gelen her neyse yapalım onların hayatlarını kolaylaştırmaya çalışalım.
Seneye 4 Aralık’ta görüşmek dileğiyle.
