Atsız Burucu bu yazısında, kimsesizlik ve yalnızlık rasındaki derin farkı inceler. Kimsesizliği, çocukluktan itibaren taşınan ağır bir yazgı ve varlığın köklerini kurutan bir çöl olarak tanımlarken, yalnızlığı ise kişinin kendi seçimiyle oluşan bir lüks ve içsel bir zenginlik olarak sunar. Kimsesizlik insanın köksüzleşmesine yol açarken, yalnızlık kişinin kendini inşa edebildiği bir arınma alanı haline gelir. Yazar, çoğu insanın bu iki kavramı karıştırmasına dikkat çekerek, kimsesizliğin bir boşluk, yalnızlığın ise içsel keşif fırsatı olduğunu vurgular. Son olarak, kadim şairlerin sözlerine atıfta bulunarak, her insanın kendi yalnızlığını anlamlı kılacak bir yol arkadaşı bulabileceği fikrini öne sürer.
Yetimlik ve öksüzlük, insanın sırtına daha çocuk yaşta yüklenmiş iki ağır yazgıdır. Belki de Tanrı’nın insana verebileceği en keskin ceza budur: kimsesizlik. Çünkü kimsesizlik, yalnızca bir eksiklik değil; varlığın köklerini kurutan görünmez bir çöldür. Daha doğar doğmaz bu çölün ortasına düşenler içinse bu hâl, cezadan öte apaçık bir zulümdür.
Buna karşılık yalnızlık, bambaşka bir anlam taşır. Yalnızlık bir yazgı değil, tercihtir. İnsan kendi isteğiyle içine çekildiğinde, yalnızlık bir yıkım değil; içsel bir zenginlik, hatta bir lükstür. Çünkü insan, kendi sessizliğinde içindeki evreni duyabilir; kalabalıkların gürültüsünde asla işitemediği sesleri ancak orada yakalayabilir.
Ne var ki çoğu insan kimsesizlikle yalnızlığı birbirine karıştırır. Oysa kimsesizlik, insanı kemiren bir boşluksa; yalnızlık, insanın kendini inşa edebildiği bir arınma alanıdır. Birinde insan köksüzleşir, diğerinde kök salar.
Belki de bu yüzden kadim şairler, her şehirde ruhunuzu taşıyacak bir yoldaş mutlaka bulunur, demiştir. Çünkü insan ne kadar kimsesiz hissederse hissetsin, bir gün bir yerde, kendi yalnızlığını anlamlı kılacak bir sesle karşılaşır.
