Ve belki en çok bunu öğrendim: İnsan kendini ne kadar tanıyorsa, başkasına da o kadar şefkatle yaklaşabiliyor. O yüzden vedalar artık canımı yakmıyor. Çünkü her karşılaşmanın, her ayrılığın ardında bir sebep, bir gelişim var.
İnsan hayatı, birbirini etkileyen çok sayıda unsurla şekillenir. Bazen biri girer yaşamımıza; eksik kalan yönlerimize dokunan, içimizdeki yarımlıkları tanıyan bir sima olur. Onunla yaşananlar sadece bir ilişki değil, bir tekâmül sürecidir. Birlikte öğrenilir, birlikte dönüşülür. Ve bazen görev tamamlandığında, herkes kendi yönüne sessizce yürür.
İnsan, düz bir çizgi değildir. Kırıkları, gedikleri, çelişkileri vardır. Kimi zaman aynı anda hem haklı hem hatalı olabiliriz. Bu yüzden insan olmak, aslında eksik olmak demektir. Hayat ise bu eksikliklerin tamamlanma çabasıdır. Yani tekâmül.
Kendini geliştirmek bir zorunluluk değil, varoluşsal bir sorumluluktur. Çünkü bilinç, durağanlığı kaldıramaz. Yaralar iyileştirilmeli, travmalar tanınmalı, karakter şekillenmelidir. İnsan kendini inşa etmezse, başkalarının inşasına muhtaç kalır.
İlişkiler de bu yapının içindeki öğretmenlerdir. Her gelen, bir şeyi öğretir; bazen sabrı, bazen cesareti, bazen vedayı. Sonsuzluk vadetmeleri gerekmez. Çünkü bazı insanlar yalnızca bir dönemin misafiridir; iz bırakır ve giderler. O iz, yolun haritasına bir çizgi daha çizer.
Benim için ilişkiler “şu tip” ya da “bu özellik”le sınıflandırılmadı hiç. İnsanları kataloglamak yerine, hissettirdiklerine, iç dünyamdaki yansımalarına baktım. Çünkü herkes, bize kendimizden bir parça gösterir. Bazısı bizi çocukluğumuza götürür, bazısı gelecekteki halimizi çağırır. Her karşılaşma, insanın kendine yolculuğunda bir kavşaktır.
Ve belki en çok bunu öğrendim: İnsan kendini ne kadar tanıyorsa, başkasına da o kadar şefkatle yaklaşabiliyor. O yüzden vedalar artık canımı yakmıyor. Çünkü her karşılaşmanın, her ayrılığın ardında bir sebep, bir gelişim var.
