Bizler, “Sende bütün umutlar, göğe yükselsin tuğun, selam sana Başbuğum” diye marşlarla ardından yürümeye başlayalı yarım asır oldu.

Sana olan hayranlığımız her geçen yıl artarak devam ediyor. Bugün ak saçlarımızla seni anlatmaktan, o günleri yâd etmekten ne bıktık, ne usandık. O hatıralar bugün bizim için gurur kaynağı.

İyi ki, seni tanımış, iyi ki senin ardından bize açtığın yeni ufuklara doğru yürümüşüz.

Türk Vatanını, Türk Bayrağını, Türk devletini sevmeyi, gönül vermeyi, o heyecanı, o coşkuyu seninle birlikte yürüdüğümüz günlerde, yıllarda öğrendik hepimiz!

Türk olmaktan gurur duyduk!

Seninle birlikte, hiç korkmadan, en ufak bir tereddüt göstermeden koşa koşa yürüdüğümüz o kutlu yoldan aynı aşkla, aynı şevkle yürümeye devam ediyoruz.

Başbuğum! Seni ne kadar çok sevdiğimizi, sen gittikten sonra ne kadar yalnız kaldığımızı, seni ne kadar çok aradığımızı, sen aramızdan ayrıldıktan sonra çok daha fazla anladık.

Onun içindir ki, seni aramadığımız, seni anmadığımız gün olmadı!

Selam sana Başbuğum!

Aramızdan ayrılışının 23. yılında seni rahmetle, minnetle ve şükranla anıyoruz.

Ruhun şad, mekânın cennet olsun.
 

Bursa Eğitim Enstitüsü mezunları olarak, geleneksel hale getirdiğimiz ve Anadolu’ya açılan buluşmalarımızın 2019 yılına ait olanını 20 Eylül 2019’da Gaziantep’te gerçekleştirdik… Türkiye’nin her köşesinden tabiri caizse kimimiz uçarak, kimimiz koşarak çıktı geldi.
 
21 Eylül’de Urfa’da, 22 Eylül’de Mardin’de ve 23 Eylül’de veda zamanı için Gaziantep’teydik. Bölgeyi bir uçtan bir uca dolaştık hep birlikte…
 
Bizler Antep’i, işgalci Fransızlara karşı Antep’i ölümüne savunan ve Antep için şahadete eren nice isimsiz kahramanla, onlara önder olan, ilham veren, mücadele azmi veren kahramanları, Karayılan’la, Şahin Bey ve Şehitkâmil’le sevdik.
 
Bizler Antep’i, Yavuz Bülent Bakilerin “Antepli Şahin” şiirinin;
 
“Ben Antepliyim, Şahin'im ağam. / Mavzer omzuma yük. / Ben yumruklarımla dövüşeceğim./ Yumruklarım memleket kadar büyük.” dizeleriyle sevdik.
 
Bizler Antep’i, Gaziantep yapan, Gazişehir yapan o muhteşem savunmasıyla sevdik…
 
Bizler Antep’i, güler yüzlü, hoşgörülü, anlayışlı, samimi, candan ve içten Antepli okul arkadaşlarımızla, kardeşlerimizle sevdik.
 
Gaziantep Buluşmasının yükünü, ağırlığını Süreyya Kepekçi ve Murathan Sayın kardeşlerimiz, fedakâr eşleriyle birlikte üstlenmişlerdi.
 
Birçok arkadaşımızın ittifakla kabul ettiği gibi, çıtayı bir hayli yükselten bir buluşmayı organize ettiler, sağ olsunlar, var olsunlar.
 

 
BURSA EĞİTİM ENSTİTÜSÜ, MEKTEB-İ ŞAHANE…
 
Bu okul bizim uğurumuz, aşkımız, sevdamız, vazgeçemediğimiz, unutamadığımız, özlediğimiz, her birimizin kalbinde ayrı ayrı taht kurması onu ne kadar sevdiğimizin bir göstergesi.
 
Bizi bir araya getiren, kaynaştıran, farklılıklarımızı törpüleyen, bizleri görünmez sevgi bağlarıyla birbirine bağlayan, aramızda gönül köprüleri kurduran,
 
Dostluk ve arkadaşlık duygularını gönüllerimize perçinleyen,
 
Hepimizi sevgi, hoşgörü, anlayış, vefa, sabır, dostluk, arkadaşlık ve kardeşlik kazanında kaynattıktan ve kepçesiyle bir güzel karıştırdıktan sonra, her birimizi güzel Türkiye’mizin dört bucağına uğurlayan okulun adı.
 
Böyle bir kazanda kaynadıktan sonra, etle tırnak gibi olursunuz, ayrılamazsınız! Ayrılmak aklınızın ucundan geçmez.
 
Böyle bir kazanda hemhal olduktan sonra, arkadaşlarınız kardeşinizden ileri olur!
 
Böyle bir kazana atılanların hamlıkları, çiğlikleri o kazanda kalmış, Anadolu yollarına pişmek için düşmüşler…
 
Hz. Mevlana’nın, “Hamdım, piştim, yandım” dediği gibi, sürgünlerden, vurgunlardan ve nice badirelerden sonra yananlardan olmuş, baştanbaşa yanan kesilmişler…
 
Allah’ın izniyle istisnasız her biri kemale ermişlerden olmuşlarsa…
 
Ne mi diyelim?
 
Bursa Eğitimli olmak işte böyle bir şey sevgili arkadaşlarım, sevgili ağabeylerim.
 
Makamı Kürdi Fantezi, Usulü Düyek, Bestesi Mahmut Oğul’a, Güftesi Ayşe Birgül Yılmaz ve Mahmut Oğul’a ait olan “Biz ayrılamayız” şarkısının nakaratı gibidir halimiz ahvalimiz;
 
“Eller ayırsa bile / Yollar ayırsa bile / Yıllar ayırsa bile / Biz ayrılamayız…”
 
Bizleri ne iktidarlar, ne karışık siyasi gelişmeler, ne ikbal hırsı, ne ırak yollar, ne uzun yıllar ayırabildi.  Bursa Eğitimlilerin ruhunda ve özünde var olan toparlayıcı özellik ortaya çıktıktan ve arkadaşlarımızın fedakârca taşın altına ellerini değil, yüreklerini koymalarından sonra Bursa buluşmaları başladı.
 
İnanın, Gerek Bursa da yapılan buluşmalarda, gerek Samsun’da, gerek Sivas’ta ve gerekse Gaziantep’te Bursa Eğitimlilerin buluşmalarını gerçekleştiren okul arkadaşlarımızın her birinin haklarını nasıl ödeyeceğiz bilmem. Rabbim onlardan razı olsun.
 
Bursa Eğitim Enstitüsü mezunu olmanın anlatılmaz, yaşanır bir duygu olmasının sırrı sanıyorum burada gizli.
 
 

ANTEP’İN ETRAFI GÜL İLE DİKEN!
 
Gaziantep efsane bir şehir. 6 Şubat 1921 yılında “Gazi” unvanını almış, halkın Milli Mücadelede gösterdiği takdire şayan hizmetlerinden dolayı TBMM tarafından, mücadeleden 87 yıl sonra, 7 Şubat 2008 tarihinde çıkarılan 5734 sayılı kanunla da Gaziantep’e “İstiklal Madalyası” verilmişti.
 
Zeugma Müzesi, Panaroma Müzesi gezileriyle başlamıştı buluşmamız. Arkadaşlarımız müzeleri gezerken kucaklaştı, hasret giderdi. İlk kez bu buluşmada bir araya gelen eşlerimiz ve çocuklarımız tanıştılar, kaynaştılar, bizlerin arkadaşlığının derecesine bu buluşmada şahit oldular.
 
Gaziantep Zeugma Müzesi oldukça ilginçti, arkadaşlarımızın gayretleriyle ziyaretimize açılan, henüz resmi açılışı yapılmayan ve Gaziantep savunmasını konu alan, Gaziantep Panaroma Müzesi ise tek kelimeyle muhteşemdi.
 
Öğleden sonra, tarihin sıfır noktası diye anlatılan Göbekli Tepe’ye geldik. Dünyanın şu ana kadar belki de ilk tapınağı olan bölge 2019 yılını Göbekli Tepe yılı olarak ilan ettirmeye yetmişti. Göbekli Tepe her geçen gün çok daha fazla ilgi çekmeye namzet bir kazı alanı.
 

 
URFALIYAM EZELDEN…
 
Urfa isimsiz kahramanların şehri, Urfa’yı savunan gözünü budaktan esirgemeyenlerin şehri. İşgalci Fransızlara karşı direnen şehir. Ekim 1919’da Fransızlar tarafından işgal edilen Urfa, Yüzbaşı Ali Saip Ursavaş’ın, Hacı Mustafa Hacıkamiloğlu’nun başında bulunduğu Kuvayı Milliye birlikleriyle 10 Nisan 1920’de Fransızlardan geri alınmıştı.
 
12 Haziran 1984 tarihinde, Urfa halkının bu başarılarından dolayı TBMM, almış olduğu bir kararla Urfa ilimizin adını “Şanlıurfa” olarak değiştirmişti.
 
21 Eylül günü, Urfa Peygamberler şehri, Evliyalar şehri. Urfa’da Hz. Eyyub’un sabır mağarasını, Balıklı Gölü ve Hz. İbrahim Makamını ziyaretle başladık gezimize. Akşam sıra gecesine katıldık hep birlikte…
 
Urfa’daki sıra gecesinin ardından, 2 ve 3 nolu otobüsler geceyi geçirmek üzere Mardin’e doğru yol aldı. Bize gelince bizim otobüsümüz, Kilisli Süreyya Kepekçi kardeşimizin kılavuzluğunda, Nusaybin yollarına düştü. Gecenin 02.30 sularıydı. Gaziantep Buluşmasının 1 nolu Otobüsü Nusaybin’e girdi. Nasıl mı? “Ceddin deden, Neslin baban” dizeleriyle başlayan Mehter Marşıyla.
 
 

YOLA ÇIKTIM MARDİN’E…
 
22 Eylül günü, Nusaybin’den Midyat’a doğru yola çıktık. Midyat’a girmeden, Mor Gabriel Manastırını dolaştık, ardından Telkâri işlemeleriyle meşhur olan Midyat’a geldik. Midyat sonrasında ise, Türk Oğuz’un Kayı boyundan Türk Artuklu şehri olan Mardin’e. 
 
Mardin, Sultan Alpaslan’ın beylerinden biri olan Artuk Bey’in oğlu Necmettin İlgazi’nin şehri. Artukluların İlgaziler kolunun payitahtı. Kahramanlıklarıyla ünlü Artukoğlu Sökmen Bey, Necmettin İlgazi ve yeğenleri Belek Bey, dönemlerinin efsane kahramanlarıydılar. Artukoğulları’nı bölgenin en güçlü beyliği haline getirmişlerdi.
 
Mardin tam anlamıyla bir Türk şehri. Türk Oğuzların Kayı boyu damgasını kullanmış olan Artuklu Başkenti Mardin’in merkez ilçesinin adı da Artuklu. Şehir Artuklu eserleriyle dolu.
 
Mardin adı, Bursa Eğitim Enstitüsü mezunları için, acı bir hatırayla anılan bir şehir!
 
Ben 1974 mezunuyum. Bursa Eğitim Enstitüsü son sınıfta olduğumuz günlerdi. İkinci sınıfta olan Aydın Nazilli’li adaşım ve sevdiğim arkadaşlardan Erol Özcan, bir gün yanında bir gençle yanıma geldi. Abi dedi, bu kardeşim Metin. Metin’le öyle tanışmıştık. Efendi, sessiz, sakin bir delikanlıydı.
 
Ne zaman Mardin lafı geçse, yüreğim burkulur, içime bir hüzün çöker, aklıma hep rahmetli Metin Özcan gelir.
 
Ben ve birçok arkadaşımın da sürgün olduğu, biz Ülkücülerin Milli Eğitimde mimli ve rahat edemeyecekleri yerlere sürgün edildiği yıldı 1977’ydi. 
 
İşte o 1977 yılında şehit edildi Metin Özcan. Gencecik bir delikanlıydı.
 
Mardin’i o günlerden beri hiç sevemedim.
 
Mardin sokaklarında dolaşırken de, övüle üvüle göklere çıkarılan, tek gidişli Mardin’i varsın sevenler istediği kadar sevsin.
 
14 Mayıs 1977’de Mardin Merkez’de kaybetmiştik Metin Özcan kardeşimizi… Mardin Cumhuriyet Ortaokulu Türkçe Öğretmeniydi ve daha 23 yaşındaydı.
 
Cümle şehitlerimizle birlikte, şehit Metin Özcan kardeşimizin de ruhu şad, mekânı cennet olsun.
 
 
VEDA GÜNÜ
 
23 Eylül sabahı Halfeti’ye doğru çıktık. Halfeti, Birecik Barajı’nın uzantısı üzerindeki seyir tepeside dâhil olmak üzere oldukça ilgimizi çekti. Baraj sularında yaptığımız tekne turu gerçekten çok güzeldi. Tek üzüntümüz ağabeylerimizden Nurettin Bölük’ün Halfeti’de bir araç tarafından ayağının ezilmesiydi. Halfeti Devlet Hastanesinde ilk müdahalesi yapıldı. Bereket versin çok üzücü bir şey olmadığı kendi tarafından da açıklandı da, içimiz rahat etti.
 
Halfeti seyir tepesinde, herkes otobüslerden indi, nasip olursa bir yıl sonra, buluşma temennisiyle hep birlikte vedalaştık.
 
Halfeti sonrasında, Birecik-Kelaynak Tanıtım Merkezini de gezdikten sonra Gaziantep’e geldik. Gaziantep içinde biraz dolaştıktan sonra, Murathan Sayın kardeşimizin davetine icabet ederek onun bağ evine misafir olduk. Buradan da, araçlar havaalanına gidecekleri havaalanına, otogara gidecekleri otogara götürdü.
 
Gözlerimiz ilk günden itibaren gelmeyen, gelemeyen, hatta hiçbir buluşmada göremediğimiz arkadaşlarımızı ve ağabeylerimizi aradı.
 
Yarım asra yakın görüşemediğimiz, buluşamadığımız hasret gideremediğimiz arkadaşlarımız, kardeşlerimiz var.  Dilerim,  nasip olur, gelmeyen, gelemeyen arkadaşlarımızla da dünya gözüyle karşılaşmak ve kucaklaşmak nasip olur.
 
Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler…
 
 

SEVGİLİ KARDEŞLERİM, SEVGİLİ AĞABEYLERİM!
 
Bursa Eğitim Enstitüsü mezunları, imrenilecek buluşmalara imza atarken, yarım asra yaklaşan birlik, beraberlik ve kardeşlik duygularını ilk günkü gibi yaşatmaya devam ediyorlar.
 
Lakin Bursa bu işe üzülmüyor mu diye düşünmeden de edemiyorum.
 
Kadim Bursa şehri, dilerim bizlere gönül koymaz!
 
Onu ne kadar sevdiğimizi bilerek, bizleri hoş görür, gidin, arkadaşlarınızın da gönlünü hoş edin, onların şehirlerini de şenlendirin der diye düşünüyorum.
 
Bursa bizleri bağrına basan şehir, kanatlarının altına sığındığımız, gölgesinde ısındığımız, yağmurunda ıslandığımız, vefasıyla hüzünlenip ağladığımız şehir.
 
Bize bu ruhu, bu güzelliği Bursa yaşattı. Gözlerimizi kapayıncaya kadar devam edecek bir dostluk, arkadaşlık ve kardeşlik armağan etti her birimize!
 
Bursa’dan aldığımız ilhamla, Anadolu şehirlerini dolaşıyoruz. Bursa’nın rüzgârını her gittiğimiz yere taşıyoruz.
 
Ülkü denen, o ruhumuzu ateşleyen sevdamızı, görevli olduğumuz yıllarda Türkiye’mizin en ücra köşelerine kadar götürmedik mi? 
 
Vefamızı, sevgimizi, saygımızı, bağlılığımızı sunmadık mı, bu ülkenin dağına, bağına, taşına, ovasına, toprağına, yaylasına…
 
Bugün gördük ki, cennetmekân olan ve halen yaşayan hocalarımızın, Bursa’da tutuşturarak elimize verdikleri meşaleler hiç sönmedi.
 
Farkındaysanız, bizler buluşarak, birbirimizi arayıp bularak bu buluşmaları değerli ve vazgeçilmez hale getirip, Bursa Eğitim Enstitüsü meşalesini söndürmüyoruz.
 
“Ben gelmedim davi için / Benim işim sevi için / Gönüller dost evi için / Gönüller yapmaya geldim” diyen Yunus gibi aramızda var olan sevgiyi ve kardeşliği pekiştirmek için geldiğimiz buluşma noktalarında, ortak noktalarımızın tahminler ötesi fazla olduğunu görmedik mi?
 
Dostlar her nerede olurlarsa olsunlar birbirini özlüyorlarsa, özlemişlerse buluşma noktaları onları sarıp sarmalamışsa, bunu anlatmaya kelimeler yetersiz ve aciz kalıyorsa ne diyelim?
 
Bursa Eğitim Enstitüsü ruhu işte budur, Bursa Eğitim Enstitülü olmanın tarifi budur demek sanıyorum, en doğrucası olacak!
 
Hz. Mevlana diyor ki, “İyi dostu oIanın aynaya ihtiyacı yoktur.” 
 
Çünkü bizler, Bursa Eğitim Enstitüsü mezunları olarak, öğrencilik yıllarımızdan bugüne hoşgörüyü seçtik, anlayışı seçtik, birbirimizi sevmeyi seçtik,  bizim aynalara onun için hiç ihtiyacımız olmadı, yarım asır sonra geriye doğru dönüp baktığımızda, anladık ki, birbirinden kopamayan kardeşten ileri insanlar olmuşuz. Bu güzelliği, bu duyguları nasıl yaşadığımıza eşlerimiz ve çocuklarımızda şahit oldular.
 
Rabbim buluşmalarımızı, dostluklarımızı, arkadaşlıklarımızı, kardeşliklerimizi, sevgi ve saygımızı gözlerimizi kapadığımız güne kadar daim eylesin inşallah…

 

Doğu Türkistan;  Çin Devletinin işgal ettiği, işgal etmekle kalmayıp, iki Türkiye büyüklüğünde olan bu bölgeyi tamamıyla Çinlileştirmek için, yapmadığını bırakmadığı,

Tam bir insanlık dramının yaşandığı, sesini dünyaya duyuramadığı, duyurmak için başta soydaşları olmak üzere kapılarını çaldığı dünyanın,

Unutulmuş, göz ardı edilmiş, Uygur Türkü kardeşlerimizin yaşadığı bir coğrafya.

İnsan zor zamanında ne yapar?

Kardeşine gider…

Kimin kapısını çalar?

Kardeşinin!

Hele ki o kardeşle arasında din bağı, kan bağı, soydaşlık ve dindaşlık varsa. Ve her şeyden önce arada binlerce yıla dayanan gönül köprüleri varsa.

Kardeş kim mi?

Elbette Türkiye!

 

*****

Göktürk Devletini yeniden ihya eden ve kuran İlteriş Kutluk Kağan’ın oğlu olan, M.S. 683-734 yılları arasında yaşayan ve 24 yıl Kağanlık yapan Bilge Kağan, zamanımızdan 1285 yıl önce, Çinlilerle ilgili bakın neler söylemiş ;

“Çin milletinin sözü tatlı,  ipek kumaşı yumuşak imiş. Tatlı sözle, yumuşak ipek kumaşla aldatıp uzak milleti öylece yaklaştırırmış. Yaklaştırıp, konduktan sonra, kötü şeyleri o zaman düşünürmüş. İyi bilgili insanı, iyi cesur insanı yürütmezmiş. Bir insan yanılsa kabilesine, milletine akrabasına kadar barındırmaz imiş. Tatlı sözüne, yumuşak ipek kumaşına aldanıp çok çok, Türk milleti, öldün; Türk milleti öleceksin!”

Kardeşi Kül Tigin adına dikilen anıtta ‘da, çok daha kesin bir ifadeyle,   “O yere doğru gidersen, Türk milleti öleceksin!” denilmiştir.
 

*****

Doğu Türkistan, Asya kıtasının sürekli kanayan ve hiç kapanmayan yarası.  Dünya, Doğu Türkistan’ın feryadını , gözyaşlarını, inleyişlerini duymuyor, görmezlikten geliyor.  Çin tarafından yapılan açıklamaları yeterli kabul edip, orada yaşanan insanlık dramını, insanlık ayıbını cılız, yetersiz tepkilerle ve bahanelerle geçiştiriyor.

Hiçbir şeyden haberleri yokmuş gibi…

Doğu Türkistan ‘da neler oluyor diye soruyorlar!

Neler olmuyor ki…

Soykırım var…

Asimilasyon var.

Bir yerden bir yere gitme hürriyetleri kısıtlama var!

Dini ibadetlerini yapmaları yasak, yasak olduğu gibi, karşılığı Çin zindanları.

Kendi dillerini konuşmaları suç…

Çocuklarına Türkçe adlar koymaları suç!

Doğu Türkistan’ın şairleri, alimleri, din adamları, sanatçıları, ozanları zindanlarda.

Urumçi, Hotan, Kaşgar, Turfan, Yarkent, Aksu, Altay, Gulca gibi kadim Türk şehirleri,  Çinlilerin uyguladığı iskan politikası gereği işgal altında.

Çin’e, ne İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi söküyor, ne de insan olmanın, insanca yaşamanın onurlu davranışı.

Doğu Türkistan, petrol zengini, maden zengini bir coğrafya üzerine kurulu.  Yeni dünyanın yeni sömürgecilerinden biri de Çin. Doğu Türkistan’ı yuttuktan sonra, bakalım sırada hangi coğrafyalar var?
 

*****

Doğu Türkistan, cesur ve yürekli evlatlarıyla sesini dünya çapında duyurmaya çalışıyor.

Geçtiğimiz Pazar günü,  Uygur Akademisi, Ahde Vefa Turan Derneği ve Türk Ocağı’nın ortak faaliyeti olan,” Toplama Kampları ve Uygur Aydınlarının akıbeti ” konulu programda, Uygur Akademisinden Abdülhamit Karahan, Abdülcan Eruygur,  Dünya Uygur Kongresi sekreteri Erkin Emet birer konuşma ve sunum yaptılar.

Bu sunumda, Çin devletinin uyguladığı soy kırım ve dönüştürme politikasını anlattılar.

Doğu Türkistan’ın durumu içler acısı.

Doğu Türkistan resmen bir açık hava hapishanesi.

Akıbeti bilinmeyen Uygur aydınlarının bir bakıyorsunuz, Çin zindanlarından ölüm haberleri geliyor.

Hatırlarsanız, yaklaşık iki yıl önce tutuklanan Doğu Türkistan’ın dünyaca ünlü halk ozanı Abdurehim Heyit’in önce ölüm haberi gelmiş, dünya çapında gösterilen infial üzerine, yaşadığına dair görüntüler yayınlanmıştı.

Dünya, Hitler’in toplama kamplarından, milyonlarca günahsız ve masum insanı öldürmesinden,  Demirperde Ülkeleri olarak anlatılan Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliğinin, Sibirya’daki toplama kamplarından  rejim muhalifi olarak gördüğü biçare masum ve mazlum milletlerin yok edilmesinden çok çekti.

İnsanlık suçu işleyen liderler ve devletler nefretle ve beddualarla anılmaya devam ediliyor.

Bugün Çin Devletinin yaptığı da, budur.

Doğu Türkistan, hem soydaşımız, hem de din kardeşimiz olan insanların yaşadığı bir coğrafya, Çinlilerin Sinkiang dediği , Sincan Uygur Özerk Bölgesi, Çinlileştirilmek için sistemli, planlı ve maksatlı programların uygulandığı bir coğrafya.

Uygur kızlarının zorla, Çinli erkeklerle evlendirildiği…

Sözüm ona, akrabalık tesis etme adıyla, Çinli kadınların, ya da Çinli erkeklerin Türk aileler içine yerleştirilmesi, bu insanların o evlerde yatılı kalması olağan hadiselerden.

25 milyon Uygur Türkü, kendini en üstün ırk gören, Çinliler tarafından asimile edilmeye çalışılıyor.

Çin, Doğu Türkistan’la, kedinin fare ile oynadığı gibi oynuyor.

Hürriyetleri tamamen kısıtlı insanları, cezalandırıyor.  Sürüyor, hakaretler yağdırıyor, inandığı ve hassas olduğu ne varsa yerle bir ediyor.

Uygur Türkü kardeşlerimiz, derdini dökmeye ilk önce nereye geliyorlar?

Kardeşlerine!

Yani bize, Türkiye’ye!

 

Sevgili okurlar!
Gökbayrak, Doğu Türkistan’ın sembolü  ve Ay yıldızlı bayrağımızın kardeşidir. Kardeş, Türk Milleti için, candır, candan azizdir.

Kardeş diye bize geliyorlar, bize içlerini döküyorlar, bize dertlerini anlatıyorlar. Onları öncelikle biz dinlemezsek, biz yardımcı olmazsak, biz ellerinden tutmazsak,  kim dinleyecek, kim anlayacak, kim çare arayacak Doğu Türkistan’a?